گفت‌وگو با حمید بهرامیان کارگردان فیلم «آریاشهر دو نفر»؛
اکران آنلاین و اقبال مخاطبان/ کمدی اکشن ایرانی از زاویه‌ای متفاوت
حمید بهرامیان اظهار کرد: ما نشانه‌هایی برای تفاوت فیلم «آریا شهر دو نفر» در نظر داشتیم. تنوع لوکیشن‌ها، ریتم تند روایت، و درهم‌تنیدگی قصه کاراکترها از جمله المان‌هایی بود که به کار گرفتیم. همه این موارد به‌گونه‌ای طراحی شد تا فیلم به سمت یک کمدی بازاری و سطحی نرود و بتواند ساختاری متفاوت و جذاب پیدا کند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «آریاشهر دو نفر» تازه‌ترین اثر حمید بهرامیان است؛ فیلمی کمدی که تلاش می‌کند تجربه‌ای متفاوت و سرگرم‌کننده برای مخاطب ایجاد کند. این اکشن-کمدی داستان دو شخصیت را دنبال می‌کند که در جستجوی ثروت و موفقیت هستند، اما مسیر زندگی و روابطشان نشان می‌دهد ارزش واقعی در تجربه و زیستن واقعی است. این اثر از تاریخ ۴ شهریور ۱۴۰۴ در پلتفرم فیلیمو به نمایش آنلاین درآمده است. همین اتفاق بهانه‌ای شد تا با کارگردان درباره ایده شکل‌گیری فیلم، انتخاب بازیگران، چالش‌های ساخت و نگاهش به سینمای کمدی و جامعه صحبت کنیم.
ابتدا برایمان از ایده شکل‌گیری داستان «آریاشهر دو نفر» بگویید.
برای ساخت این اثر از یک سرقت واقعی در یکی از بانک‌ها الهام گرفته شد. سال‌ها پیش، در بخش صندوق امانات، دزدی رخ داد و مدتی بعد دزد هم دستگیر شد. در یکی از صندوق‌ها اشیای باارزش و ارز خارجی پیدا شد که هیچ‌کس مسئولیت آن را بر عهده نمی‌گرفت. این اتفاق باعث شد ایده اولیه داستان شکل بگیرد و بعدها به فیلم تبدیل شود.
«آریاشهر دو نفر» تلاش می‌کند یک کمدی تخت نباشد و با ایجاد فضای اکشن، شلوغ و پر زد و خورد یک اثر اکشن ـ کمدی به‌وجود بیاورد. برای این اتفاق از چه المان‌هایی بهره بردید؟
ما از همان ابتدا نشانه‌هایی برای تفاوت این فیلم در نظر داشتیم. تنوع لوکیشن‌ها، ریتم تند روایت، و درهم‌تنیدگی قصه کاراکترها از جمله المان‌هایی بود که به کار گرفتیم. همه این موارد به‌گونه‌ای طراحی شد تا فیلم به سمت یک کمدی بازاری و سطحی نرود و بتواند ساختاری متفاوت و جذاب پیدا کند.
یکی از نقاط ضعف این اثر شخصیت‌پردازی است. این معضل که البته گریبانگیر اغلب آثار سینمای ایران است به فیلمنامه و ایده اصلی فیلم بازمی‌گردد. گویی هر کدام روایتگر قصه‌ای مجزا و دور از یکدیگرند.
به نظر من نگاه به شخصیت‌پردازی در این فیلم نباید با همان معیارهای معمول انجام شود. ما باید اندازه و جایگاه شخصیت‌ها را در اثر بسنجیم؛ اینکه تا چه حد نیاز است آنها را بشناسیم و چقدر باید به عمق‌شان بپردازیم. در یک فیلم اکشن‌ـ‌کمدی، پرداخت بیش از حد به جزئیات شخصیتی می‌تواند مخاطب را از هدف اصلی اثر که خلق یک اکشن ـ کمدی سرگرم‌کننده است، دور کند. بنابراین شخصیت‌پردازی در همین حد برای این فیلم کافی و متناسب بود.
یکی از مهمترین سرمایه‌های فیلم، ترکیب بازیگران آن است. درباره حضور و انتخاب این بازیگران برایمان بگویید.
در انتخاب بازیگران تلاش شد هرکدام بیشترین نزدیکی را به کاراکترهای داستان داشته باشند. تقریباً همان افرادی که از ابتدا مدنظر بودند، مقابل دوربین رفتند؛ فقط در یکی دو مورد تغییرات جزئی رخ داد. انتخاب‌ها بر اساس شخصیت‌هایی بود که در فیلمنامه طراحی شده و اولویت اصلی توانایی بازیگران برای نزدیک شدن به این نقش‌ها بود، نه صرفاً حضور در فضای کمدی روز جامعه. بر همین اساس ممکن بود اگر نگاه صرفاً تجاری یا مطابق با سلیقه روز در میان بود، ترکیب متفاوتی انتخاب شود، اما هدف این نبود که فیلمی برای «مد روز» ساخته شود، بلکه مهم‌تر از هر چیز همخوانی و کیفیت بازیگران با کاراکترها بود.
آثار کمدی این روزها پُر است از شوخی‌های جنسی که حتی نمی‌توان با خانواده آنها را دید. چرا ما گرفتار این اتفاق شدیم و در این دام افتادیم؟
این مسئله کاملا ریشه در ساختار جامعه دارد. در یک جامعه بسته، کنایه‌ها، مسائل و شوخی‌ها به سمت موضوعات جنسی سوق پیدا می‌کند و فیلم‌ها هم تحت تاثیر همین زبان تیز روزمره قرار می‌گیرند. اما استفاده از شوخی‌های جنسی صرفاً برای خنداندن، نشانه‌ای از رویکرد راحت‌طلبانه است؛ رویکردی که می‌خواهد بدون زحمت زیاد، سریع به هدف فیلمنامه برسد. به اعتقاد کارگردان، اگر زمان و دقت کافی صرف شود، نیازی به شوخی‌های جنسی نیست و فیلم می‌تواند مخاطب را با طنز سالم و خلاق جذب کند، بدون اینکه به این قبیل شوخی‌ها متوسل شود.
این اثر چه تفاوتی با دیگر آثار شما به لحاظ مضمون و محتوا و همچنین نوع ساخت دارد؟
من فکر می‌کنم هر کسی که فیلم می‌سازد، بخشی از وجود، اعتقادات و زندگی خودش را در آن می‌گذارد. بنابراین «آریاشهر دو نفر» آنچنان تفاوت بنیادینی با آثار قبلی‌ام ندارد. مضمون و محتوا بیشتر شبیه کارهای قبلی است، ولی در نوع روایت و جزئیات قصه ممکن است کمی متفاوت باشد. به نظرم این فیلم پخته‌تر و حساب‌شده‌تر و از همه لحاظ به من نزدیک‌تر است، به ویژه اینکه در نگارش فیلمنامه زمان و دقت زیادی صرف شد.
از مهمترین چالش‌های خود برای ساخت این اثر برایمان بگویید و اینکه آیا با سانسور مواجه شدید یا نه؟
به نظر من ساخت فیلم یا سریال اصولاً فشرده زندگی است. شما از ابتدای پروژه تا پایان، بخش بزرگی از زندگی خودتان را درگیر می‌کنید و تقریباً همه چیز چالش است. همین چالش‌هاست که جذابیت فیلمسازی را می‌سازد. ما هم چالش‌های مختلفی داشتیم، اما توانستیم با همکاری تیمی از همه این مشکلات عبور کنیم و فیلمی سالم به پرده برسانیم. در مورد سانسور هم، چون تلاش کردم شخصیت‌ها و صحنه‌ها زننده نباشند و شوخی‌های جنسی هم به کار نرود، به جز یکی دو اصلاح کوتاه، با هیچ محدودیت جدی دیگری مواجه نشدیم.
استقبال مخاطبان از این اثر چگونه بود؟ و در اکران آنلاین وضعیت چطور است؟
در نمایش آنلاین این اثر مورد توجه قرار گرفت و دیده شد. البته دیدگاه مخاطبان بسیار متضاد بود. من در صفحات مجازی خودم با دو نوع نگاه مواجه شدم: کسانی که اصلاً فیلم را دوست نداشتند و کسانی که بسیار خوششان آمد و حتی چند نفری مثلا استاد دانشگاهی که من نمی‌شناختم، در استوری‌هاشان نوشتند که با این فیلم می‌توان به آینده سینمای کمدی ایران امیدوار بود. در مقابل، برخی مخاطبان منتظر صحنه‌های سطحی‌تر یا کاراکترهایی بودند که ساده‌تر رفتار و حرف بزنند، اما من ترجیح دادم کاراکترها هوش متوسط به بالایی داشته باشند که بازتاب زندگی واقعی است. همین موضوع باعث شد برخی مخاطبان با فیلم ارتباط نگیرند و برخی دیگر ارتباط بسیار خوبی برقرار کنند. به نظر من، همین تنوع در واکنش‌ها و نبود حالت میانه، یکی از فاکتورهای موفقیت فیلم بود.
مهمترین فاکتور فیلم «آریاشهر دو نفر» برای جذب مخاطب چیست؟ هدف شما از ساخت این اثر چه بود؟
فیلم‌هایی که صرفاً برای سرگرمی ساخته می‌شوند، معمولاً استاندارد مشخصی ندارند و «آریاشهر دو نفر» هم از این قاعده مستثنی نیست. تلاش ما این بود که فیلم سرگرم‌کننده ولی در عین حال شرافتمندانه باشد، استانداردها رعایت و به مخاطب احترام گذاشته شود. از ابتدای نوشتن فیلمنامه، هدف اصلی جذب مخاطب نبوده، بلکه تمرکز روی خلق یک نوع دیگر کمدی بود؛ کمدی متفاوت با آنچه این روزها رایج است، تا فیلم بتواند تجربه‌ای متمایز برای تماشاگر ارائه کند.
یک نکته مهم دیگر هم در مضمون فیلم وجود دارد؛ جامعه امروز به شدت تحت تأثیر فضای مجازی و شرایط شتاب‌زده زندگی قرار گرفته است. افراد می‌خواهند یک‌شبه پولدار شوند و شرایطی متفاوت از آنچه واقعاً هست داشته باشند، اما هیچ‌کس به اصل زندگی، یعنی تجربه زیست واقعی، توجه نمی‌کند. کاراکترهای فیلم هم همین مسیر را طی می‌کنند؛ آنها دنبال پول هستند، ولی در فیلم در هیچ لحظه‌ای پول واقعی به دست نمی‌آورند و زمان و زندگی‌شان هدر می‌رود. هدف من این بود که این آینه جامعه را در فیلم نشان بدهم و امیدوارم این تلاش نتیجه داده باشد.
