همراه با فیلم‌های جشنواره فجر چهلم؛
پژمان جمشیدی از تغییر در پایان‌بندی «علف‌زار» و علاقه به نقش‌هایش گفت
پژمان جمشیدی که با دو فیلم «بی مادر» و «علف‌زار» در جشنواره فجر حضور دارد، درباره سانسور فیلم «علف‌زار» گفت: پایان‌بندی فیلم بنا به دلایلی تغییر کرد و همین که با این سر و شکل اکران می‌شود، جای شکر دارد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، در روز ۱۵ بهمن، در خانه رسانه جشنواره فیلم فجر، فیلم سینمایی «بی مادر» ساخته سیدمرتضی فاطمی نمایش داده شد. پژمان جمشیدی، میترا حجار، امیر آقایی و پردیس پورعابدینی از جمله بازیگران این فیلم هستند. طی این چند روز، بازی پژمان جمشیدی در فیلم «بی مادر» و «علف‌زار» مورد توجه اهالی رسانه و منتقدان قرار گرفته است. با این بازیگر، درباره آثارش در چهلمین جشنواره فیلم فجر گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید:
در این دوره از جشنواره، با دو نقش متفاوت در دو فیلم به نام‌های «علف‌زار» و «بی‌مادر» حضور دارید. کدامیک از نقش‌ها بیشتر مورد پسند خودتان بوده است؟
در فیلم «علف‌زار» نقش اصلی را بازی می‌کنم و در «بی‌مادر» نقش کوتاه و کمرنگ‌تری دارم. درنتیجه نمی‌توانم بگویم که کدام یکی را بیشتر دوست دارم. ضمن اینکه مدت‌ها به هر کاراکتری که قرار است بازی کنم، فکر می‌کنم. به ویژگی‌های هر کاراکتر مانند اینکه از کدام طبقه اجتماعی است، چطور غذا می‌خورد، راه می‌رود، چطور نگاه می‌کند و... توجه می‌کنم. در نهایت، تمام نقش‌هایی که بازی کردم را دوست دارم.
«بی مادر» نخستین ساخته سینمایی سیدمرتضی فاطمی است. زمانی که فیلمنامه به شما پیشنهاد شد، چه ویژگی داشت که بازی در آن را پذیرفتید؟
در همان جلسه ابتدایی که با سیدمرتضی فاطمی حرف زدم، احساس کردم که به فیلمنامه و موضوع فیلم اعتماد دارد و در واقع دغدغه‌اش است. آدمی بود که در همان نگاه و جلسه ابتدایی متوجه شدم می‌توان به او اعتماد کرد. به هر حال به متن فیلمنامه مسلط بود و در طول کار هم حساسیت‌های زیادی را خرج می‌داد.
وقتی فیلم را تماشا کردید، رضایتتان را جلب کرد؟
بله، خروجی فیلم را بسیار دوست داشتم.
در فیلم‌های «علف‌زار» و «بی مادر»، فقر محوریت فیلم را تشکیل می‌دهد. آیا می‌توان گفت فقر در سرنوشت کاراکترها تاثیر زیادی دارد؟
عامل تغییر در سرنوشت کاراکترها، صرفا موضوع فقر نیست. برای مثال خانواده امیرعلی فقیر نیستند و طی فیلم دچار تنش‌هایی می‌شوند. ما آدم‌ها در طول زندگی، تغییر می‌کنیم و این درسی است که من از «بی مادر» گرفته‌ام. امیرعلیِ قصه، به خیلی مسائل معتقد بود اما پس از تغییراتی در زندگی‌اش، آن اعتقادها را هم از دست داد. تغییر زندگی آدم‌ها بنا بر پارامترهای مختلفی چون افزایش سن، نگاه متفاوت، مشکلات زندگی و… است و برای همه افراد هم اتفاق می‌افتد. قطعا من پس از سال‌ها زندگی همان آدم ۲۰ سال پیش نیستم و بسیار تغییر کرده‌ام. از نظر من پند فیلم «بی مادر» این است که صرفا پای عقیده‌ای پافشاری نکنید، چون ممکن است تغییر کنید.
فکر می‌کنید فیلم‌هایی مانند «بی مادر» می‌توانند در جامعه و افزایش سطح آگاهی موثر واقع شود؟
اگر فیلمی نگاه و پرداخت درستی داشته باشد، قطعا موثر خواهد بود. البته برخی فکر می‌کنند که ساخت فیلم درباره مشکلات جامعه سیاه‌نمایی است. در صورتی که هر جامعه و کشوری مشکلاتی دارد و به آن‌ها پرداخته می‌شود و به تصویر کشیدن معضلات فقط مختص به کشور ما نیست.
گویا پایان فیلم «علف‌زار» برای اکران در جشنواره تغییر کرده است؟
بله، پایان‌بندی فیلم تغییر کرد. همین که فیلم با این سر و شکل اکران می‌شود، جای شکر دارد. درباره ممیزی‌ها بعدها حرف می‌زنم فقط بگویم که وقتی همکاری بین نهاد و قوه‌ها شکل می‌گیرد، اعتمادها بیشتر می‌شود.
