قلم و هراس از آن
قلم مرز نمی‌شناسد چون اندیشه فاقد مرز است و پایا بودن انسان به مانایی قلم است.
حسین احمدی نیاز-حقوقدان در جهان اقتصاد نوشت: روزجهانی قلم در حالی گرامی داشته می‌شود که هنوز هزاران قلم توان نوشتن را ندارند و این محدودیت فاقد جغرافیایی معینی است، از کشورهای جهان سوم گرفته تا کشورهای توسعه یافته هنوز قلم بدستان زیادی با موانع گسترده‌ای مواجه هستند، اما این موانع و محدودیت‌ها بیشتر در کشورهای در حال توسعه و خصوصا خاورمیانه برای قلم تجلی پیدا می‌کند.
قلم نماد اندیشه و خلق بینش است و از اینجاست که دیکتاتورها از قلم هراسانند، قدرت قلم از قدرت نظامی و مالی بسیار بیشتر است، قلم ذهن و اندیشه‌ی انسانی را به تسخیر در می‌آورد در حالی که قدرت نظامی متکی به زور و تفنگ است که این دو تاریخ مصرف دارد حالیه برای قلم نمی‌توان تاریخ مصرفی تعریف کرد.
قلم امری روان بسان رود خروشانی است که ساری و جاری است اما قدرت سیاسی با نظامی امری مانا نیست، کافی است نیم نگاهی به کشورهای عربی بیندازیم از عربستان سعودی تا بحرین از مصر تا لیبی و از سوریه تا یمن، همه اینها به علت نداشتن آزادی قلم، در بحران بسر می‌برند، عربستان با ۴۰۰ میلیارد دلار در تلاش است تا با تانک و تفنگ امنیت را در کشورش تامین نماید و بحرین با سرکوب این روش را در پی‌گرفته، حال کافی است به اثرگذاری قلم در شبکه‌ای بسان الجزیره در قطر بنداریم که چگونه دیکتاتورهای عرب را به هراس انداخته و پیش شرط عادی سازی روابط با قطر را تعطیلی آن دانسته‌اند، واقعیت مساله این است که ارجمندی قلم در مانایی آن و خلق اندیشه است و هزاران زر و زور نمی‌تواند از عظمت و اثرگذاری آن بکاهد، قلم مرز نمی‌شناسد چون اندیشه فاقد مرز است و پایا بودن انسان به مانایی قلم است.
قلم چنان ارزشمند بوده که خداوند بدان سوگند یاد کرده است لذا گرامی داشته خواهد شد زیرا کرامت انسانی،عدالت و آزادی منشاء و مبنای آن است قلم را نباید شکست و از آن هراسید بلکه باید ارج نهاد و دوست داشته باشیم و بدان سوگند خوریم.
قلم دانایی خلق می‌کند امری که دیکتاتورها بشدت از آن هراس دارند، امروزه قلم رنج‌های زیادی تحمل می‌کند و این رنج‌ها برای دانایان مصیبت است، هر یک از این مصیبت‌ها از عوامل توسعه نیافتگی جوامع کشورهای جهان سوم به شمار می‌روند،امیدها برای پایان دادن به ستم و رنج قلم بسان شعله‌های شمع فروزان است که افت و خیز دارد اما، جوهره قلم خاموشی و تمامی نخواهد داشت و بسان همان رودخروشان جاری و ساری در زمان خواهد بود.
