پیام روز جهانی تئاتر عروسکی به قلم «ادواردو دی مائورو» از آرژانتین

ایلنا: پیام روز جهانی تئاتر عروسکی به قلم " ادواردو دی مائورو " از آرژانتین منتشر شد.

به گزارش ایلنا، پیام روز جهانی تئاتر عروسکی را امسال، ادواردو دی مائورو، هنرمند تئاتر عروسکی اهل آرژانتین، نوشته است. وی، که متولد ۱۹۲۸ در شهر کوردوباست، به همراه برادر دوقلویش، هکتور دی مائورو، سال‌ها با اشتیاق و علاقه به تئاتر عروسکی مشغول بوده‌اند. همکاری این دو برادر اثبات این مسئله بود که چگونه می‌توان با خوشبینی و پشتکار، فعالیت آماتور را تبدیل به فعالیتی جدی، حرفه‌ای و موفق کرد. آن‌ها در جشنواره جهانی ۱۹۶۰ در بخارست رومانی شرکت و در میان شرکت‌های بزرگ از سراسر جهان، جایزه سوم را از آن خود کردند. مائورو در سفرهایی به چند کشور سوسیالیستی، زمانی که از نزدیک با مزایای ساختمان‌های ثابت و همیشگی تئاتر آشنا شد، تصمیم گرفت چنین فضایی را برای تئاتر عروسکی هم ایجاد کند.

متن پیام مائورو به شرح زیر است:

عروسک نمایشی ریشه‌های خود را از یکی از ابتدایی‌ترین و منحصر به فردترین اشکال هنر به دست آورده است: نمایش، نه به عنوان نماینده‌ای، آنچنانکه گاهی تعبیر می‌شود. عروسک گردانی از گونه‌ای از اجرا تولد یافته که کاملا برونی، خودانگیخته و از آنجایی که گونه‌هایی متنوع از فرم و محتوا را در خود جای داده، طبیعتا به شکلی فزاینده مرکب از اجزاست.

به دلیل ماهیت سرپیچی کننده‌ای که عروسک دارد، شاهان، امپراتوران، امیران، سزارها و هر صاحب منصبی که از قدرت سوء استفاده کرد، مدام در رعب بوده‌اند، و از عروسک‌ها آزار دیده‌اند و از آنجا که این شخصیت ساخته شده از چوب و پارچه با همه دوست داشتنی بودن و جذابیت، محملی هستند از استعدادی ناب برای نقد و اعتراض، که با توجه به ظرفیت پذیرش کلام آهنگین و گزنده، قادر به استفاده از طنز، طعنه و ریشخند است.

احتمالا بهترین شناخت ما از این هنر باستانی در دوره نوجوانی پدید می‌آید، زیرا در این هنگام است که جوان حامل همان انرژی است که با شوق همراه با بی مسئولیتی تکه‌ای پارچه را مزین کرده که با حرارت به هر آنچه دوست دارید، واکنش نشان می‌دهد و آن را نقد و قضاوت می‌کند. شاید این بهترین توضیح برای آن باشد که چرا جوانانی که در جایگاه نقد قرار می‌گیرند، نوک پیکانشان را به سمت رسانه‌های جهانی نشانه می‌روند؛ رسانه‌هایی که ضرورت‌ها را مبتذل می‌نمایند و برای سخیف بودنشان مدام بهانه می‌آورند.

دهه های زیادی است که تئاتر ما قسمت زیادی از کوشش‌های خود را به نوجوانان اختصاص داده که آنچه را دلخواهشان است، ترویج دهند و آن ها را تشویق به استفاده از نمایش عروسکی برای بیان دلمشغولی‌ها و محرک‌هایشان می‌کنند. واضح است که موضوعاتی را مطرح کنند که به گونه‌ای تابو است، مانند خشونت، مافیا، گرایش به الکل، فساد، بارداری کودکان، انزوا و دیگر موضوعاتی که بیان آن نیازمند رک گویی و گاهی کلامی دور از ادب است.

نمایش عروسکی قادر است و باید قادر باشد که در خلال مطالعه و پژوهش و تجربه گونه‌های نو، الهام بخش خلاقیت در حرکت به سمت زیبایی و هماهنگی در آثار تولیدی باشد و هرگز نباید فراموش شود که رابطه آن‌ها با نمایش عروسکی باید همواره با لذت مکاشفه همراه شود.

صحبت از مکاشفه، کلمه‌ای با معانی و مفاهیم متفاوت، که می‌تواند مسئولیت ما را در درک مکان صحیحمان در جهان برایمان تداعی کند. موضع ما در برخورد با مثال‌های گوناگون قدرت‌های سلطه گر در جوامع امروزی، که همان پادشاهان امروزند، چیست، امپراتوران امروز چه کسانی اند، رئیسان قبیله کدام‌اند؟ مسلما امروز آن‌ها بر تخت‌های پادشاهی، که با سنگ‌های قیمتی زینت شده‌اند، جای ندارند، آن‌ها امروز ترجیحشان بر این است، در جایی باشند که به راحتی شناخته نشوند. آن ها وسایل ارتباطی را در اختیار دارند که توسط آن می‌توانند آنچه را دلخواهشان است، بیان کنند یا از اذهان پنهان کنند. این شاهان امروزه مجموعه‌ای از هزاران تفکرند، نئولیبرالیزم فاسد و بی‌رحم. این سزارها، انجمن‌های چند ملیتی‌اند که درصدد افزودن بر قدرت و منفعت خود هستند و به هیچ روی از نابودی سیاره مان و نابودی زندگی انسان‌ها خم به ابرویشان نمی‌آورند.

آی عروسک گردانان تمام دنیا، بیایید با ظلم، نابرابری و بی عدالتی برخورد کنیم. از تکنیک‌های بی‌نهایت متنوع و حس زیبایی شناسی برای شکل دادن به این ابزار، عروسک‌ها، نهایت استفاده را ببریم و به آن‌ها زبانی آتشین اهدا کنیم تا محکوم کنند و با انگشت ملامت گرشان اعتراض کنند که چگونه جوانان، این متهمان به بی‌هدفی، در عطش بهتر شدن شرایط و رسیدن به دنیایی انسانی ترند.