تاسیسات زیرزمینی کرهشمالی؛ زنگ خطر برای آمریکا، ژاپن و کرهجنوبی
گزارشها حاکی است که پیونگیانگ دهها پایگاه زیرزمینی برای ذخیره و پرتاب موشکهای بالستیک ایجاد کرده است؛ اقدامی که میتواند هرگونه درگیری احتمالی در شبهجزیره را پیچیدهتر و پرهزینهتر کند.
به گزارش ایلنا، با خروج کرهشمالی از روند مذاکرات دیپلماتیک با آمریکا و کرهجنوبی، پیونگیانگ گامهایی تازه برای تقویت آمادگیهای نظامی خود برداشته است. بر اساس گزارش روزنامه «آسیا تایمز»، ارتش خلق کره در حال توسعه شبکهای گسترده از پایگاههای موشکی زیرزمینی و مراکز فرماندهی پنهان است؛ اقدامی که با هدف حفظ توان عملیاتی این کشور در صورت بروز درگیری تمامعیار در شبهجزیره کره انجام میشود.
پایگاههای راهبردی زیرزمینی
تصاویر منتشرشده از سوی «مرکز مطالعات استراتژیک و بینالمللی» (CSIS) از مناطقی مانند «سینبونگدونگ»، «هوجونگنی» و «یونگجوری» نشان میدهد که کره شمالی در حال پیشبرد یک راهبرد منسجم و چندلایه است؛ راهبردی که هم بر ایجاد سامانههای امن برای ذخیرهسازی موشکها تمرکز دارد و هم امکان استقرار سریع و تاکتیکی آنها را در شرایط بحرانی فراهم میکند.
پایگاه سینبونگدونگ در ۲۷ کیلومتری مرز چین و در میان کوهستانهای صعبالعبور «بوگو» قرار دارد و دارای انبارهای بتنی برای نگهداری موشکهای هواسونگ-۱۵ و هواسونگ-۱۸ است. این پایگاه که عملیات ساخت آن از سال ۲۰۰۴ آغاز و از ۲۰۱۴ به آمادگی کامل رسیده، امکان پرتاب از چندین نقطه را فراهم کرده و انعطافپذیری راهبردی پیونگیانگ را افزایش میدهد.
پایگاه «هوجونگنی» نیز در حدود ۲۵ کیلومتری مرز چین واقع شده و از مجموعهای از تأسیسات زیرزمینی پیشرفته بهره میبرد. این پایگاه که از سال ۲۰۲۱ بهصورت رسمی وارد چرخه عملیاتی شده، برای اجرای مأموریتهای موشکی تاکتیکی با بردهای متنوع تجهیز گردیده و اکنون بهعنوان یکی از حلقههای کلیدی در شبکه دفاعی یکپارچه کرهشمالی در برابر هرگونه حمله احتمالی آمریکا و کرهجنوبی شناخته میشود.
پایگاه یونگجو ری که از قدیمیترین تأسیسات راهبردی پیونگیانگ به شمار میرود، شامل ۱۲ تونل زیرزمینی برای ذخیرهسازی موشکها و استقرار نیروهای امنیت داخلی است. ظرفیت این پایگاه بین ۳۰ تا ۳۶ موشک بالستیک «نودونگ» تخمین زده میشود و طبق ارزیابیهای اطلاعاتی آمریکا و کرهجنوبی، احتمالا در برخی فعالیتهای مرتبط با غنیسازی اورانیوم نیز نقش دارد.
طبق این گزارش، کرهشمالی در حال ایجاد یک «شبکه کمربندهای موشکی» در سراسر کشور است؛ ساختاری چندلایه که هر بخش آن مأموریت مشخصی را بر عهده دارد:
۱. کمربند تاکتیکی
این لایه شامل پایگاههای پرتاب موشکهای کوتاهبرد است که در مناطق «وونسان» و «هایجو» مستقر شدهاند. وظیفه این کمربند، پاسخ سریع به تهدیدات نزدیک در شبهجزیره کره است.
۲. کمربند عملیاتی
در این بخش موشکهای با برد متوسط و بلند قرار میگیرند؛ سامانههایی که توان هدفگیری پایگاههای آمریکا در ژاپن و گوام را دارند. این کمربند ستون اصلی قدرت تهاجمی میانبرد کرهشمالی محسوب میشود.
۳. کمربند راهبردی
این لایه شامل موشکهای بالستیک قارهپیما (ICBM) است؛ سلاحهایی که برد آنها بهگونهای طراحی شده که بتوانند خاک ایالات متحده را تهدید کنند. این کمربند هسته بازدارندگی راهبردی کرهشمالی را تشکیل میدهد.
تأسیسات زیرزمینی همچنین این امکان را فراهم میکنند که حتی در صورت هدف قرار گرفتن برخی پایگاههای حساس، بخشی از توان نظامی کرهشمالی حفظ شود؛ موضوعی که نشاندهنده پیچیدگی روبهافزایش راهبرد دفاعی پیونگیانگ است.
علاوه بر این، قرار گرفتن برخی از این پایگاهها در نزدیکی مرز چین بخشی از سیاست بازدارندگی کرهشمالی به شمار میرود؛ بهگونهای که هرگونه حمله احتمالی به این مراکز، خطر درگیر شدن پکن را افزایش داده و هزینه اقدام نظامی علیه پیونگیانگ را بالا میبرد.
بنبست دیپلماتیک و گرایش به رویکرد نظامی
شتابگیری برنامههای موشکی کرهشمالی پس از فروکش کردن امیدها به توافق با دولت ترامپ، نشاندهنده تغییر جهت راهبردی پیونگیانگ به سمت رویکردی بهمراتب نظامیتر و تهاجمیتر است.
این تحولات حاکی از اتکای فزاینده کرهشمالی به راهبرد «استحکامات زیرزمینی» برای حفاظت از ذخایر راهبردی و زیرساختهای حیاتی به شمار میرود؛ مسیری که این کشور را بیش از پیش به یک ساختار حکمرانی کاملا نظامی تبدیل کرده و معادلات امنیتی شرق آسیا و شبهجزیره کره را پیچیدهتر و شکنندهتر میکند.
