با دو دست چروکیده با قدرت پارچه‌ای را فشار می‌دهد، زیر لب آواز محلی می‌خواند، با یک روسری سبز موهای یکدست سفیدش را پوشانده ؛ می خواند و با فشار می سابد تا چرک از لباس کم شود، در کنارش یک گودال پر از آب گل آلود است، بیشتر می سابد و در آخر با همان لباس را آب می‌کشد. سن دقیقش را نمی‌داند؛ اما دقیق به خاطر می آورد که دوری از درمانگاه موجب مرگ دختر کوچکش شده است. اینبار در روستایی ایستاده‌ام در جنوب فارس.
"تو تنها اومدی اینجا؟ این همه راهو تنها اومدی؟" لبخند می‌زنم, به نزدیک‌ترین سنگ قبر تکیه می‌دهم, پسر کوچکش پشت یکی از سنگ قبرها پنهان می‌شود بعد با خجالت سرش را بیرون می‌آورد, به امیرعلی زل می‌زنم به وسایل بازی او، ترس برم می‌دارد. سر برمی‌گردانم، چهره‌ی همه بچه‌هایی که دیده‌ام، سیستان و بلوچستان، ایلام، دروازه‌غار، پاسگاه نعمت‌آباد، خوزستان و حال در خراسان جنوبی ایستاده‌ام. همه نگاه‌ها را دوره می‌کنم که به غم نشسته است؛ اما لبها تکان نمی‌خورد، لام تا کام حرفی نمی‌زنند.
این گزارش برای کسانی ست که در صف مرگ قرار می‌گیرند تا اجل به سراغشان بیاید و از همه مهم‌تر برای بازماندگان که آمادگی هزینه‌های گزاف مراسم‌های کفن و دفن را داشته باشند.
