محمدمهدی اردبیلی (نویسنده، مترجم و استاد دانشگاه) معتقد است: تلفات جانی، عوارض جسمانی و حتی عواقب اقتصادیِ کرونا در برابر نتایج مخرب اجتماعی و فرهنگیِ آن به‌کلی قابل اغماض‌اند. اما مهم‌ترین پیامد آن بی‌معناتر ساختنِ زندگی و قربانی کردنِ آن در پیشگاه ترسِ کور فراگیر و فروکاستنش به برداشتی کمیت‌گرایانه از حیاتِ ارگانیک و در یک کلام، تقویتِ بیش‌ازپیشِ سلطه‌ی نیهیلیسم بر تمام ارکان حیات انسانی ماست.
محسن حبیبی می‌گوید: ما با کرونا واجد فهم جدیدی از طبیعت و طبیعی بودن شدیم. یعنی اینکه ما تا پیش از این وضعیت گمان می‌کردیم وضع طبیعی امور همین است که وجود دارد. این تلقی ما سبب شده بود که نظم پدیدار در جهان را در مقام امر ضروری و حتمی تلقی کنیم. ما فکر می‌کردیم آنچه جهان و زیربنای نظم موجود در آن را شکل داده چنان لایزال و ضروری است که اصلاً نمی‌توان نبودش را متصور شد. اما کرونا و بحرانی که از پی آن آمد نشان داد که این وضع چندان هم طبیعی و ضروری نبوده است.
رضا داوری اردکانی (فیلسوف و متفکر ایرانی) می‌گوید کرونا به وضع موجود آسیب می‌رساند و مخصوصاً احتمال دارد که سرمایه‌داری مغرور و متفرعن امریکا دچار تکانه‌ای شدید شود، اما معلوم نیست این تکانه‌ها به سود کیست. شاید هم نظم غالب بر جهان مورد پرسش قرار گیرد.
جی گارفیلد (استاد فلسفه بودایی و شرقی در دانشگاه هاروارد) معتقد است که پاندمی کرونا فرصتی ویژه برای رهایی از این تلقی خام و متکبرانه در باب جهان و جایگاه آدمی است. او معتقد است کرونایی که از شرق آمده بحران فلسفی غربی را عیان کرده و به معنایی کانون بحران، خود راه‌حلی برای بحران فلسفی عمیق‌تری است.
محمدمهدی اردبیلی (مدرس، مترجم و پژوهشگر حوزه فلسفه) در یادداشتی که به بازماندگان کرونا تقدیم کرده، می‌نویسد: فرد سوگوار در عین حال که باید از وجود ابژکتیو دیگری رفع توهم کند، اما نباید او را فراموش کند. فراموشی خیانت است و سوگواری تعهدی است تذکارگون.
اسلاوی ژیژک (فیلسوف و منتقد فرهنگی) در یادداشت پیش‌رو می‌کوشد تا با نشان دادن اجمالی برخی از توالی تسلط تکنولوژی و ایدئولوژی سرمایه‌داری، به برخی از مهم‌ترین برون‌دادهای آن در مواجهه با بحرانی چون کرونا اشاره کند. و نشان دهد که چگونه در پرتو وضعیتی خاص، ذات زشت سرمایه‌داری عیان می‌شود.
