یک پژوهشگر حوزه تجسمی مطرح کرد:
شواهد تاریخی در ادبیات و هنر برای «کمینه‌گرایی» و تمیز دادن آنچه مهم است از غیر مهم، یا متن از حاشیه بسیار وجود دارد؛ گویی چشم ایرانی که بر آمده از خاستگاه هویت ایرانی اوست، زیبایی را در سادگی و کنار زدن اضافات می‌دیده یا آنچه معنای اصلی را مخدوش می‌کرده یا بی‌فایده می‌دیده، کنار می‌گذاشته است.