ادبیات ما یک ادبیات صفر و صدی‌ست. آثار ادبی ما یا مبتذل‌ترین نوع ادبیات عامه‌پسندند یا فلسفی‌ترین و پیچیده‌ترین شکل ادبیات روشنفکری و خبری از ادبیات بدنه نیست.
چطور می‌توانیم از یک نفر به عنوان داور درخواست کنیم مثلا 200 رمان منتشر شده در سال گذشته را بخواند، دقیق بخواند و ارزیابی و سنجش هم بکند، بعد به او یک دستمزد یک میلیون تومانی پرداخت کنیم یا اصلا دستمزدی ندهیم؟!
بنگاه‌های نشر ایران به خاطر مسایلی که در ساختار سازمانی و اقتصادی‌شان دارند، نمایشگاه کتاب را نه رویدادی فرهنگی، که یک حراجی می‌بینند.
ادبیات داستانیِ ما مدت‌هاست نتوانسته اثر شاخصی خلق کند. البته همه‌ی دلایل این عقب‌ماندگی یا رکودْ درونیِ ادبیات نیست، دلایل قدرتمند بیرونی مثل نداشتنِ نظام دانشگاهی و داشتنِ نظام ممیزی هم هستند که هرکدام تیشه‌ای به ریشه‌ی این ادبیات نحیفند.
