در «زمانه‌ی بی‌قراردادی» آدم‌ها به اشکال مختلف استثمار می‌شوند؛ کارفرما اگر دلش بخواهد بیمه می‌کند که البته بیشتر وقت‌ها نمی‌خواهد و نمی‌کند؛ اگر بخواهد حقوق‌ها را به اندازه‌ی افزایش مصوب سالانه زیاد می‌کند و اگر نخواهد، کارگران در اکثر مواقع هیچ چاره‌ای ندارند جز اینکه با «ندارم، ندارمِ کارفرما» بسازند و سکوت کنند.
چکیده: میان کارگران فنی داروخانه‌های استان کرمانشاه و کارفرمایان قرارداد کاری منعقد نمی‌شود و هر مشکلی میان کارفرما و کارگر فنی داروخانه، به اخراج کارگر منتهی می‌شود.
چکیده: اگر کارکنان فنی داروخانهها نیازی به آموزش داشته باشند، این آموزش باید از طریق تشکل‌های صنفی مربوط به آن‌ها و زیر نظر وزارت کار صورت بگیرد؛ نه آنکه انجمن داروسازان ایران با دریافت مبالغ کلان و صد‌ها هزار تومانی، آن‌ها را به گذراندن دوره‌های آموزشی مجبور کند.
چکیده: «بسیاری از داروخانه داران علاوه بر عضویت در انجمن داروسازان ایران، در اداره نظارت بر امور دارو که یک نهاد نظارتی و دولتی است سمت دارند. / انجمن داروسازان ایران با استفاده از نفوذش در نهادهای دولتی اجازه نمی‌دهد پرداخت حق فنی به کارگران داروخانه ها قانونی شود.»
چکیده: «هیچ گونه قرارداد کاری در داروخانه های تبریز مکتوب نمی شود زیرا این موضوع عرف نیست و محیط داروخانه ها وضعیت استاد – شاگردی پیدا کرده اند.»
چکیده: «راه حل قانونی جلوگیری از تخلف کارفرمایان داروخانه‌هایی که کارگران‌شان را بیمه نمی‌کنند این است که به تامین اجتماعی مراجعه کرده و درخواست کنند از محل کارشان بازرسی شود. اما بروجرد شهرستان کوچکی است، همه یکدیگر را می‌شناسند و در رابطه‌اند. وقتی کارگری برای درخواست بازرسی به تامین اجتماعی مراجعه می‌کند کارفرما بلافاصله خبردار شده و پیش از بازرسی، آن فرد را اخراج می‌کند.»
چکیده: «اجبار کارکنان داروخانهها به پرداخت مبلغی بیش از ۳۰۰ هزار تومان برای یک آموزش ۳۰ یا ۴۰ ساعته که مدرکش در سایر کشور‌ها معتبر نیست، در شرایط سخت معیشتی فعلی غیر قابل قبول است.»
در بسیاری موارد اگر تکنسین داروخانه خانم باشد همین موارد نیز رعایت نمی‌شود. بعضی خانم‌ها حاضرند تا با حقوق پایین‌تر و بدون بیمه در داروخانهها مشغول به کار شوند.
