زبان و موسیقی «رومانو» یا «رومانو» به ورطه فراموشی سپرده شده. مسئولان همواره به این گونه جالب توجه بی‌اهمیت بوده‌اند و متاسفانه هنوز به ثبت ملی نرسیده است. تنها بازمانده «رومانو» نصرت‌الله زرگر است که به گفته خودش پژوهشگران چندین کشور برای تعامل با او شخصا به خانه‌اش رفته‌اند.
ابراهیم کهندل‌پور می‌گوید: موسیقی در اقوام دیگر به طبقات پایین جامعه تعلق داشته و قشقایی‌جزو معدود طوایف ایرانی و شاید تنها قومی‌ست که خان‌ها و ایلخان‌های آن علاوه بر آنکه در موسیقی دستی بر آتش داشته‌اند از نوازندگان طبقات پایین‌تر حمایت می‌کرده‌اند. حتی خان‌های قشقایی برای عاشیق‌ها مقرری تعیین کرده بودند تا آن‌ها کار دیگری جز موسیقی انجام ندهند.
پروین بهمنی با ذکر خاطره‌ای درباره علاقه زنده‌یاد نورعلی برومند به خودش می‌گوید: آن زمان که به اتفاق خانواده در شیراز زندگی می‌کردیم، زنده‌یاد نورعلی خان برومند که از دوستان پدربزرگم بود به ایل می‌آمدند. با آنکه ایشان چشم‌هایشان مشکل داشت و نابینا بودند، اما از میان بچه‌های هم سن و سالم، مرا انتخاب کردند. ایشان که فرزندی نداشت تا آن حد به من علاقه نشان می‌داد که از پدرم خواست مرا به عنوان بچه‌اش به او بسپارد تا همراهش به تهران بروم، اما خانواده‌ام نپذیرفتند.
