پرویز صداقت بر این باور است که ما فشار تورمی را بیشتر روی لایه‌های پایینی مزد و حقوق‌بگیران مشاهده می‌کنیم تا رده‌های ارشد مدیریتی بنابراین افزایش قدر مطلق ریالی در شرایط فعلی سیاستی است که باید تشکل‌های کارگری دنبال کنند.
با درنظر گرفتن بافت پیچیده، متراکم و انباشته‌ی مطالبات کارگران هفت‌تپه، آیا با پرداخت دو ماه از دستمزدهای معوقه می‌توان از کارگر خواست که دیگر اعتراض خود را پیگیری نکند؟! وقتی سیستم مدیریتی ناکارآمد و زیرساخت‌های معیوب در جای خود باقی مانده‌اند و «ترمیم» نشده‌‌اند، آیا کارگر را فاقد حق اعتراض دانستن و اعتراض او را دارای وجوه آشوبگری توصیف کردن، درست است؟
پرویز صداقت (اقتصاددان) معتقد است: آنچه بر سرمان آمده نتیجه‌ی تداوم سیاست‌های نئولیبرالی‌ست و باید منتظر تعدیل‌های بیشتر و فقر و فلاکت افزون‌تر باشیم. او تنها راهکار را «غیرکالایی کردن» خدمات اساسی از قبیل مسکن، بهداشت و آموزش می‌‌داند.
پرویز صداقت در تحلیل وضعیت معیشتی کارگران و ترسیم چشم‌انداز پیش رو می‌گوید: 2.5 میلیون ارتش ذخیره‌ی بیکار داریم و انبوهی از بی‌ثبات‌کاران یعنی حدود ۱۰ تا ۱۱ میلیون افراد فاقد امنیت شغلی. او تاکید می‌کند: توهم بخشی از طبقه‌ی کارگر به تعلق به طبقه‌ی متوسط از عوامل درخودماندگی طبقه‌ی کارگر ایران است و یکی از کارهایی که علاقمندان به مسائل کارگری باید دنبال کنند مبارزه با همین توهم است.
