جهان و زیست من در شعر و با شعر همراه با کلمه است. فکر نمی‌کنم هیچ شعر موفقی جز این باشد و طبیعتا یک شاعر هرچقدر بخواهد شعری خارج از زیست و منش خود بیافریند راهی عبث را طی کرده است و تصنع رفتاری‌اش قطعا در جایی از اثرش بیرون زده و مخاطب تیزهوش متوجه آن خواهد شد. این اتفاق در شعر بیش از هنرهای دیگر در رفتار مولف نمود دارد و گاهی چنان می‌شود که جنون شاعر در محیط و اجتماع خود خارج از عرف به نظر می‌رسد، که جنون از واجبات شاعری‌ست.
معتقدی اعتقاد دارد که مثلث شعر، شاعر و مخاطب همچنان در حال تغییر بوده و هست و این دگرگونی‌ها و سلیقه‌ها بی‌شک بر بنیاد نوعی خاستگاه اجتماعی که میلی به تحول و شناخت نیازهای فرهنگی و اجتماعی دارد، است.
شاعر مجموعه «فانوس‌های سنگی» می‌گوید: تلویزیون بیشترین مخاطب را به خود جذب می‌کند اما برنامه‌هایی که در رابطه با شعر باشد، بسیار محدود است. شبکه‌های پرمخاطب تلویزیون به‌طور کلی خالی از هرگونه برنامه‌های ادبی است. شعری که از رسانه ملی پخش می‌شود در حد تبلیغات ریتمیک است!
