یک نویسنده اعتقاد دارد: برای ترجمه‌ی آثار ایرانی در سطح جهانی می‌توان کارهای مختلفی انجام داد اما متاسفانه کسی به این کار علاقمند نیست یا شاید کسانی نمی‌خواهند ادبیات ایران در جهان، آنچنان که باید، مطرح شود.
قدمی: بی‌سوادی و پرت بودن خودمان از مرحله را می‌گذاریم به حساب سانسور. اینکه نویسنده‌ی ما به شکلی ظاهر می‌شود که فکر می‌کنی سوپراستار سینما ظاهر می‌شود؛ فاجعه‌بار است. نوری: بعضی نویسنده‌های ایرانی می‌گویند سانسور نمی‌گذارد شاهکار بنویسم. آنها از ایران که می‌روند؛ تازه متوجه می‌شوند که اصلاً نوشتن بلد نیستند.
عمده‌ترین آسیب را ناشران به ترجمهٔ ایران زدند و ترجمه را از یک کار روشنفکری -که به نظر من حتی در اوج کار روشنفکری قرار دارد-بدل کردند به یک کار بیزینسی. / متأسفانه باید گفت در مطبوعات ما فضای انتقادی به هیچ عنوان وجود ندارد. چنین اتفاقی تا امروز رشد کرده و باعث شده در ایران به اندازه کل قارهٔ اروپا و امریکا مترجم داشته باشیم!
