در میزگردی با حضور کارشناسانی از گرایش‌های رایج و مستقل این روزها ازجمله مرحوم فریبرز رئیس دانا (سندیکالیست و اقتصاددان چپگرا)، کارنامه‌ی جریان‌های سیاسی را در حوزه‌های معیشت، مسکن، بهداشت، خصوصی‌سازی، آموزش، دستمزد، امنیت شغلی و… به بحث گذاشتیم.
استاد فلسفه دانشگاه علوم تحقیقات می‌گوید: جهان حاضز در تمام شئون لیبرالی شده و این لیبرالیزاسیون به جهت ذات خود لیبرالیسم سبب رشد و بسط نیهیلیسم شده است.
سیدمهدی ناظمی با بیان این مطلب که «تصویری که از ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور دیوانه و قلدر که هرکاری بخواهد می‌تواند در جهان انجام دهد، ارایه می‌شود، از دست مهندسانش نیز خارج شده»، می‌افزاید: هیچ کشوری به اندازه آمریکا تصویر نیست. سینما در امریکا خود حقیقت آمریکا است. به‌خاطر همین در انگلستان هم با اینکه تلاش شد تا بوریس جانسون را به عنوان بدیل اروپایی ترامپ بتراشند اما عملاً به جهت عقبه فرهنگی و فکری و سیاسی آنها میسر نشد.
روبین داگلاس با اشاره به تفاوت نظریات دو فیلسوف مدرن (هابز و روسو) می‌گوید: به اعتقاد روسو؛ برآمدن نابرابری اقتصادی همان رویداد فروغلتیدن ما از بهشت امن الهی به دامان این وضعیت فلاکت بار بود و در مقابل هابر فکر می‌کرد که قدرت سیاسی مسلط؛ پاسخی است به منفعت‌طلبی و طبع رقابت طلب آدمی.
مدرس فلسفه سیاسی دانشگاه منچستر در انگلستان می‌گوید: سیاستمداران نه بر اساس مبانی و معیارهای اخلاق فردی بلکه براساس مبانی و معیارهای اخلاق سیاسی سنجیده شود.
«مگان بیکر» معتقد است که توماس هابز، فیلسوفِ حقوق و سیاست است و به آزادی فقط در چارچوب قانون اعتقاد داشت و معتقد بود که یک دولت نیرومند و نه توتالیتر، می‌تواند امنیت لازم برای آزادی‌های اجتماعی را به وجود بیاورد.
اشمیت؛ فیلسوف آلمانی حقوق و سیاست در عصر معاصر بود که به سیاست در مقابل اقتصاد، اخلاق و زیبایی‌شناسی، اصالت محض می‌داد.
