باید نهادهایی مانند کمیته امداد یا بنیاد مستضعفان که فلسفه وجودی‌شان، کمک به اقشار محروم در شرایط بحرانی است و برخی در دهه‌های گذشته به فعالیت‌های اقتصادی نیز روی آورده‌اند، وارد میدان شوند و به طبقات فرودست از زنان سرپرست خانوار گرفته تا کارگران روزمزد و فصلی که اکنون به خاطر کرونا بیکار شده‌اند، کمک مکفی و بلاعوض کنند.
بودجه ۹۹ هم‌اکنون در دست بررسی نمایندگان مجلس است و اعضای کمیسیون تلفیق بودجه عموماً تا صحبت مطالبات مزدبگیران و تامین اعتبار برای این مطالبات می‌شود، از لزوم خلق، ایجاد و گاهاً ابداعِ منابع درآمدی جدید صحبت می‌کنند؛ پاسخ اصولی به استدلال نمایندگانِ عضو کمیسیون تلفیق، این است که حذف معافیت مالیاتی مافیای کنکور، یعنی خلق ۶ هزار میلیارد تومان درآمد جدید که می‌تواند برای مثال صرف همسان‌سازی حقوق بازنشستگان شود؛ اما آیا نمایندگان مجلس حاضر به دست‌یازیدن به چنین حذفی هستند؟
هیچ شکی نیست که دولت باید درآمدزایی کند اما چرا می‌خواهد از کسانی مالیات بگیرد که خودشان نیازمند حمایتِ دولت‌اند؟ چرا سراغ کسانی نمی‌رود که «باید» سهم بیت‌المال را بپردازند؛ کسانی که آن‌چنان فربه شده‌اند که به هر جایشان سوزن بزنی، حتی دردشان هم نمی‌گیرد!
به هیچ وجه نیازی به وصول درآمدهای نفتی یا صادراتی نیست، اگر همین سیستم مالیات‌ستانی اصلاح شود و نهادهای غول‌پیکر اقتصادی و شرکت‌های عظیم دولتی، مالیات بپردازند، به خوبی بودجه لازم برای بهبود معاش مردم فراهم خواهد شد؛ حتی اگر هزاران میلیارد تومانی را که بودجه اختصاصی نهادهای ناکارآمدی‌ست که نفعی برای مردم ندارند، کنار بگذاریم، همین یک قدم اصلاحی، یعنی مالیات‌ستانی از نهادهای معاف از مالیات، مشکل کمبود بودجه برای افزایش عادلانه‌ی حقوقِ مزدبگیران دولت را کاملاً حل می‌کند.
