امیرحسین تیکنی در نقد خود بر کتاب «دویدن در تاریکی» می‌نویسد: قسمت آخر کتاب که تصویر ذهنی از آشفتگی شخصیت اصلی کتاب است، پایان بسیار زیبایی بر این رمان است؛ شخصیت «جاوید» اینک دریافته است که هیچ چیز جز عشق نمی‌توانسته است او را نجات دهد و بی آن، همه‌چیز به مثابه دویدن در تاریکی بوده است.
«علیرضا خسروانی» در یادداشت پیش‌رو، نگاهی به رمان «دویدن در تاریکی» نوشته «ناهید شاه‌محمدی» داشته و نوشته است: این سرشار از این نشانه‌هاست و صد البته روان در روایت و زبانی سلیس که ماجراهای پیش آمده در آن را بیشتر از حد انتظار جذاب می‌کند و پشت سر گذاشتنِ خرده روایات بیشتر مانند قدم زدن در روشنایی است تا دویدن در تاریکی که البته سرگذشت شخصیت محوریِ داستان اینگونه است.
