قرن‌ها پیش می‌گفتند اگر عرب‌زبانی بخواهد قواعد زبان عربی را بداند باید نزد اندیشمندان ایرانی برود؛ تدوین و نگارش قواعد زبان عربی هنری بوده است که به لطف بزرگانی چون «سیبویه» و «عبدالله بن خفیف» که هر دو از سرزمین فارس بوده‌اند، محقق شده است.
پریچهر خواجه می‌گوید: قانون از آن دسته سازهایی است که توانمندی‌های تکنیکال بسیاری دارد. یعنی فاقد آن محدودیت‌هایی است که به لحاظ کوک در ساز سنتور وجود دارد. به همین دلیل آهنگسازان در گذشته به جهت تنوع گامها، به جای سنتور از قانون استفاده می‌کرده‌اند و همین نگرش باعث شده که قانون در مقطعی بسیار مورد توجه قرار گیرد. از طرفی هنرمندان به فرهنگ عربی نیز توجه داشته‌اند و از آنجایی که ساز قانون با موسیقی عربی همخوانی داشته و در موسیقی اعراب مورد توجه بوده و سوابق شنیداری از آن موجود است، آهنگسازان تلاش می‌کردند آثارشان را به شیوه و مدل عربی بسازند.
هیثم نور معتقد است؛ استفاده از شعر عربی در میان حداقل مخاطب در ایران، او را به چالش‌های هنری و فرهنگی دعوت می‌کند؛ چالشی از جنس پیوند فرهنگی میان تمدن‌های کهن ایرانی و عربی و اسلامی است.
