به نظر می‌رسد «محرومیت اجتماعی» کارگران ساختمانی یک محرومیتِ تمام عیار و چندجانبه است؛ از عدم تعلقِ یارانه‌ی «حمایت معیشتی» گرفته تا ناتوانی در برخورداری از بیمه تامین اجتماعی و البته به دنبال آن، عدم برخورداری از بیمه بیکاری در فصول رکود و خانه‌نشینی، همه نشان از محرومیتی دارد که چندان جدی گرفته نمی‌شود.
نگرانی ۸۰۰ هزار خانواده بیکار، یک نگرانی بسیار جدی‌ست؛ این خانواده‌ها که بیشترین آسیب را از رکود بخش ساختمان متحمل شده‌اند، مجبور هستند برای کسبِ روزی به هر دری بزنند؛ از دستفروشی در گوشه و کنار شهرهای بزرگ گرفته تا مهاجرت اجباری به شهرهای دور، به جاهایی که هر آن، مرگِ ناگهانی در کمین نشسته است.
کاهش ارزش پول ملی و بیکاری کارگران ساختمانی موجب شده تا پدیده مهاجرت کارگران ایران به عراق از سال ۹۸ به طور محسوسی افزایش یابد.
