نگاه بنگاهی و کاسبکارانه به مقوله‌ی آموزش که معلم را از همه حقوق شغلی خود محروم می‌سازد و روابط کارِ معلم- کارفرمای آموزشی را بدون هیچ سنخیت و شباهتی به روابط کارِ کارگر فصلی- کارفرمای بخش خصوصی تقلیل می‌دهد، حدود ۲۰۰ هزار نفر از معلمان کشور را تبدیل به کارگرانی ساده کرده که حتی حق سنوات و اضافه کار و طبقه‌بندی مشاغل و همچنین امید به بازنشستگی ندارند.
رهزاد خدیش که از دوندگی برای پیگیری کارش خسته شده و دیگر نمی‌داند به کدام درِ بسته بزند که شاید باز شود، می‌گوید: همه چیزِ ما معلمانِ حق‌التدریس از مراحل گزینش گرفته تا تعهداتِ تدریس، شبیه معلمان رسمی‌ست اما حقوق‌مان از نصف حقوق آنها هم کمتر است! این کدام عدالت است که اینگونه اجرا می‌شود؟!
مطالبات اقتصادی معلمان از مطالبات آموزشی و فرهنگی قابل تفکیک نیست؛ ارائه آموزش رایگان و باکیفیت به همه دانش‌آموزان کشور، نیازمند تخصیص بودجه آموزشی مناسب است؛ بودجه‌ی مناسبی که دستمزد شایسته معلمان را نیز شامل می‌شود.
