در کارگاه سه روزه نگارخانه پردیسان باعنوان مهارت خلاق؛ میرزاییان برخی از تجارب چندین ساله‌اش که معتقد است خیلی برای ارایه‌اش تلاش کرده و بی‌مهری‌ها دیده را ارایه می‌دهد.
تا شبکه دلالی و مال‌خری نباشد آیا وسوسه خروج و سرقت و فروش و بدل کردن وجوه‌اش به فلان سرمایه آثار از سوی یک یا چند فرد شکل می‌گیرد؟ آیا بهتر نیست از جمع‌دار اموال و خارج کننده 27 اثر به عنوان یک علت اصلی، تغییر دیدگاه دهیم و از آن به عنوان معلولی تابع علتی بزرگ و به کنار مانده از نقد و پرسش بنگریم؟
آیا وقت آن فرا نرسیده است که از نگاه سطحی و جناحی و سیاسی به حوزه فرهنگ و هنر دست برداشته آن را حوزه‌ای تخصصی با ارزش و متعلق به هویت عمومی و تاریخی جامعه و کشور ارزیابی کنیم؟
اگر برحسب اتفاق کسی از دفتر تجسمی سوال نمی‌کرد قیمت این اثر چقدر است؟ کسی از گم شدن ۲۷ اثر هنری در دفتر تجسمی با خبر نمی‌شد و سال‌ها از خروج آن می‌گذشت؟
در غرب هم اولین تولید عالی‌ترین تولیدشان نبود اما چون حمایت شد؛ بهترین شد. چرا ما نتوانیم در تجربه هنری‌مان در گام نخست از مواد خودساخته شروع کنیم تا راه تکامل مصالح بازشود.
اگر نسبت به رویکرد شتابان تجاری شدن هنر بی‌توجهی شود، دیر یا زود همه دست‌آوردهای انسانی الهی در نظامات حراجی و دلالی استحاله یافته بدل به ضدخودش خواهد شد.
