شکرخدا گودرزی در یادداشت پیش‌رو می‌نویسد: هنر نقالی، تاریخی به درازای عمر بشر دارد و در ایران نیز گوسان‌ها، چرگرها و خنیاگران، حماسه‌ها، رزم‌نامه‌ها، عاشقانه‌ها، سوگ سرودها و سرور نامه‌ها را با صدای خوش و گاه با همراهی ساز و حرکات نمایشی در مکان‌های عمومی و محفل‌های خصوصی در هر شرایطی اجرا می‌کردند.
شاه عباس خود به قهوه خانه می‌رفته و پای نقل، راویان و شاهنامه خوانان می‌نشسته است./ کافی شاپ شکل فرنگی قهوه‌خانه است که روح ایزدی ندارد.
داوود فتحعلی بیگی: نمی‌بخشم مسئولی را که بار‌ها به او گفتم پول اجرای یک نمایش را برای حفظ آثار مرشد ترابی هزینه کند و او از گوشی شنید و از گوش دگر به در کرد.
تلاش زیادی کردیم تا بتوانیم رپرتوآری از مجموعه نقل‌های مرشد ترابی را ضبط کنیم تا برای ایرانیان و نسل بعد ثبت شود که همکاری‌های لازم صورت نگرفت و دست ما امروز دیگر کوتاه است.
منش مرشد نشان می‌داد که پدیدهٔ «مرشد ترابی» از دل دکاکین ترنا، سخن، قهوه‌خانه‌ها و زورخانه‌های جنوب شهر تهران، بیرون آمده، رشد کرده و بالنده شده است.
مرشد ولی‌الله ترابی(بازمانده‌ی نسل نقالی)؛ امروز(شنبه، ۱۲ مرداد) در بیمارستان مدائن بر اثر بیماری سرطان درگذشت.
