در دوران جنگ که نسل اولی‌ها و دومی‌ها آن را به یاد دارند، اتفاقات دراماتیک بسیاری رخ داد. جوانان بسیاری در عملیات‌های مهم شهید یا مجروح شدند و تعدادی نیز به اسارت نیروهای بحث درآمدند. در این میان دو هنر بیش از باقی هنرها برای انعکاس اتفاقات و نشان دادن اهمیت آن‌ها ایفای نقش کردند؛ یکی سینمای مستند و دیگری موسیقی.
جمشید عزیزخانی می‌گوید: رادیو قطعا از تلویزیون والاتر بوده و هنوز هم اینگونه است. حتی گاه نمی‌دانم تهیه‌کنندگان رادیو چه کسانی هستند، اما آثارم را پخش می‌کنند. هنوز اثر 36 سال قبل من به روی آنتن رادیو است و همچنان پخش می‌شود. چرا؟ به این دلیل که متولیان رادیو و تهیه‌کنندگان آن، دغدغه دارند و به موسیقی علاقمند هستند و باسوادند.
محمد گلریز می‌گوید: یادم هست سال 1364 با آقای محمدعلی شکوهی به ژاپن رفتیم و ایشان طی آن سفر یک سینتی‌سایزر خریداری کرد و آن را به ایران آورد. در آن مقطع هنوز این ساز در ایران عمومیت نیافته بود و بالاخره در روز رحلت امام به کار آمد. سیتنی‌سایزر به نوعی همان کیبورد است اما حافظه دارد و این ویژگی کار ما را راحت‌تر کرد. آقای شکوهی سازهای مورد نیازمان برای قطعه «ای دریغا» را نواخت و ضبط کرد که در نهایت به صورت یک ارکستر درآمد.
علی زندوکیلی که در حال یادگیری ساز ساکسیفون است به تازگی در صفحه شخصی خود بخشی از نوازندگی‌اش را منتشر کرده است. او بخشی از ملودی لری «دایه دایه» را نواخته است.
پدرام امینی ابیانه می‌گوید: هیچوقت ایران را ترک نمی‌کنم. بسیاری فکر می‌کنند که ما (هنرمندان) از جامعه و مردم طلبکار هستیم، اما برخلاف این تصور من و امثال من به جامعه بدهکاریم. کسی که وارد حیطه هنر می‌شود اتفاقا به جامعه بدهکار است، زیرا هنرمند باید دوردست را ببیند و خود را وقف جامعه کند.
گلریز می‌گوید: از عدم توجه به کارهایم متعجبم. همواره نسبت به این موضوع ابراز تاسف کرده‌ام. واقعا چرا آثاری که برای تولیدشان هزینه‌های بسیاری شده و با همکاری بهترین هنرمندان تولید شده‌اند، پخش نمی‌شوند!
