جاناتان ره معتقد است بی‌عدالتی آموزشی در جهان برآمده از این واقعیت است که ما دیگری را آن چنان که هست، نمی‌پذیریم بلکه می‌خواهیم او چنان که می‌خواهیم، باشد.
جولیان باگینی معتقد است برای برون‌رفت از وضعیت موجود باید به‌جای اینکه منتظر یک انقلاب عظیم در نظام اداره جهانی باشید ابتدا از منطق مسابقه پیشرفت خود را خلاص کنید. یعنی از این چرخه معیوب ثروت مترادف زندگی خوب است، رها شوید. این خوداگاهی به ذات زندگی نخستین قدم برای فروپاشی این ساز و کار است.
آیسلین اُ دانل می‌گوید: نظام اموزشی می‌خواهد جهانی بسازد که همه در آن کامیاب شده‌اند. برای چنین تلقی‌ای از انسان و جهان، مرگ مزاحم است اما کنار گذاشتن مرگ، در واقع کنار گذاشتن واقعیت است. حال‌آنکه با بازگشت مرگ به نظام آموزشی، واقعگرایی هم به سیستم آموزشی برمی‌گردد.
