انتقادات از شیوه مدیریت صندوق‌های تامین اجتماعی و بازنشستگی و سایر صندوق‌ها در ایران بسیار است، اما در ارتباط با آسیب‌شناسی ساختاری و ایده‌ها و راه‌حل‌ها اختلاف نظرهای بیشتری وجود دارد.
وضعیت در دوره‌ی مدرنیته متفاوت است؛ چراکه بت‌های ذهنی در این جوامع تغییر یافته‌اند. در این جوامع، بشریت به مرتبه‌ای رسید که در قبال دستاوردهای خود، احساس ناتوانی کرد. حادثه‌ی ۱۱ سپتامبر می‌تواند برداشتی از این نمونه باشد. انسان شرقی در مقابل دستاوردهای تمدنیِ غرب احساس حقارت کرد و این احساس حقارت را به صورت حمله به مظهر این عامل حقارت‌ها که نمادهای تمدنیِ مدرنیته بود (برج‌ها، آسمان خراش‌ها وفناوری‌های نوین) نشان داد.
«غلامرضا علیزاده» اقتصاددان و پژوهشگر جامعه‌شناسی به تشریح آسیب‌هایی پرداخت که نظام تامین اجتماعی را به شکل عام و سازمان تامین اجتماعی را به صورت خاص تهدید می‌کنند.
غلامرضا علیزاده روی سه محور اساسی برای اصلاح شرایط زیستی کارگران تاکید می‌کند؛ حمایت از تولید؛ متعهدسازی نهادهای حمایتی ازجمله تامین اجتماعی و در نهایت، اصلاح قوانین و بستن راه‌های گریز.
علیزاده با بیان اینکه بوروکراسی خفقانی دولت، در حوزه رفاه، آسیب‌زایی می‌کند، گفت: اگر تامین اجتماعی تبدیل به وزارتخانه شود، ثروت بین‌النسلی آن از صاحبان اصلی‌اش گرفته شده و به دولت داده می‌شود که کارآمدی لازم را در این امور ندارد.
