بحث بر سر بدیل و جایگزین دولت به جای ارز ترجیحی این روزها گرم است. از احیای نظام کوپنی به شیوه جدید تا تامین برخی اقلام خاص به جای پوشش همه اقلام مطرح شده‌اند اما هنوز شوک این خبر برای بسیاری از فعالان اقتصادی و کارشناسان معنایی جز آغاز موج جدید تورمی از سال جدید ندارد.
عبدالله وطنخواه با تاکید بر تقش سیاست های ارزان‌سازی در نئولیبرالیسم گفت: به نظر نمی‌رسد از تنور شورای عالی کار برای کارگران نانی گرم شود.
عبدالله وطنخواه با انتقاد از تلاش‌هایی که برای واگذاری بانک رفاه از طریق بورس صورت گرفت، گفت: همه این اقدامات در راستای «تصاحب اموال جمعی کارگران» قابل بازخوانی است.
«جبر زمانه» کارگران را وادار می‌سازد هرچه مقابل‌شان بگذارند، امضا کنند؛ فرقی نمی‌کند چه قرارداد سفید و چه تسویه حسابِ سفید؛ در حال حاضر کارگری که حق و حقوق‌اش را بعد اخراج، به واسطه امضای تسویه حساب سفید نگرفته، تنها راهی که دارد طرح دعوا در هیات‌های تشخیص و حل اختلافِ وزارت کار است؛ اگر این هیات‌ها، قانون مجازات و رای دیوان عدالت را مبنا ندهند و کارفرما را محکوم نسازند، باید به سطوح بالاتر و حتی به دیوان عدالت شکایت کند.
آنچه «خرید خدمات اداری از بخش خصوصی در اجرای قانون بیمه بیکاری» نامیده می‌شود، فقط «الیناسیون نظام تامین اجتماعی» است؛ یعنی تامین اجتماعی و خدمات حمایتی آن را از معنا و مفهوم تهی کرده‌اند: عده‌ای از بساط تهی کارگر بیکار نان درمی‌آورند و از قضا، کارگری که از بد سرنوشت بعد از سالها تولید و خدمت به مملکت، بیکار شده باید هنوز از جیب خالی، هزینه آموزش و ثبت‌نام بپردازد و راهروهای بی‌انتهای بوروکراسیِ دولت به اضافه‌ی واسطه‌ها را بدونِ «لقمه‌ای نان» تا بی‌نهایت طی کند.
در این بزنگاه حساس، آیا مدیریت جدید قادر خواهد بود با احیای ساختار مشارکتی و تلاش برای کسب منابع کافی و از آن مهم‌تر با پرهیز از سیاسی‌کاری و رانت و جناح‌بازی، از افتادگی زانوان سترگ تامین اجتماعی، این صندوق بین‌النسلی جلوگیری نماید؟!
عبدالله وطنخواه در انتقاد از نحوه پرداخت ناعادلانه دستمزد در نظام سرمایه‌داری، تاکید کرد: این در ذات سرمایه‌داری است که از این همه ارزشی که برای صاحب سرمایه تولید می‌شود من فقط بخش کوچکی را به دست می‌آورم. این پول اندکی را که به من می‌دهند به دروغ اسمش را دستمزد گذاشته‌اند.
عبدالله وطنخواه گفت: واقعیت این است که دستمزدهای ما، ارزش واقعی خودش را از دست داده است. دولت و کارفرما وظیفه دارند شرایط را به گونه‌ای تنظیم کنند که با هشت ساعت کار، نیازهای من تامین شده و من زنده بمانم تا نیروی کار خود را به آنها عرضه کنم. از زاویه دستمزد، این طبیعی‌ترین مطالبه یک کارگر است.
عبدالله وطنخواه که بر این اعتقاد است که طرف‌های مقابل افزایش حقوق قانونی و منطقی برای دستمزد کارگران را انجام نمی‌دهند، می‌گوید: سیاست نئولیبراستی حاکم در همه ادوار فریز و سرکوب دستمزد و ارزان‌سازی نیروی کار بوده است و همه راهکارهای لازم را نیز برای این امر در نظر می‌گیرند.
