امیرو نمایشنامه‌ای است که در سادگی خود، پیچیدگی‌هایی از هویت، سرنوشت و مهاجرت را آشکار می‌کند. در پایان، هیچ پاسخی داده نمی‌شود، هیچ سرنوشتی قطعی نمی‌شود. تنها چیزی که باقی می‌ماند، سکوت است؛ سکوتی که شاید عمیق‌ترین حقیقت این نمایش باشد: این‌که انسان، هرچقدر هم که برود، همیشه چیزی از او در گذشته باقی خواهد ماند.
خبرگزاری کار ایران