خانم معلمی که در یکی از شهرهای ایالت نوردراین-وستفالن آلمان تدریس می‌کرد، از سال ۲۰۰۹ به مرخصی استعلاجی رفته و در این مدت بدون حتی یک روز حضور در محل کار، حقوق کامل را دریافت کرده است.
یک فعال کارگری گفت: با وجود اینکه دیوان عدالت اداری رأی داده بود که دیگر نیازی به ارائه‌ی نامه‌ی عدم نیاز از سوی کارفرما نیست، اما همچنان از کارگران این نامه را می‌خواهند.
از مهم‌ترین شکایتهای کارگران طولانی شدنِ روندِ رسیدگی به پرونده در هیئتهای حل اختلاف و تشخیص است، به طوریکه خیلی از کارگران در این مسیرِ طولانی از شکایت پشیمان می‌شوند.
یکی از کارگران بخش خصوصی از مشکل خود برای ثبت شکایت از کارفرما به دلیل نداشتن کارت پایان خدمت خبر داد.
احسان سهرابی گفت: براساس آیین دادرسی کار، کل مراحل شکایت و دادخواست‌های کارگران باید رایگان و با سهولت انجام بگیرد؛ در نتیجه استفاده از سامانه جامع روابط کار نباید برای کارگران مستلزم صرف هزینه باشد.
چنانچه کارگری در کاری با ماهیتِ مستمر فعالیت کند اما قراردادی با کارفرما نداشته باشد و یا کارفرما قرارداد را تمدید نکند اما کارگر همچنان به کار خود ادامه دهد، کارگر می‌تواند بعد از مدتی در مراجع حل اختلاف برای تبدیلِ قرارداد خود از موقت به دائم دادخواست تنظیم نماید.
پیمانکاران مایکروسافت حقوقی که کارگران طلبکار بودند را باوجود سازماندهی اعتراضات به آنها ندادند و کار را به جایی رساندند که کارگران این مجموعه شکایت کنند.
یک کارگر می‌گوید: بارها برای بررسی پرونده و علت تأخیر در صدور حکم به اداره کار مراجعه کردم اما هیچ پاسخی نگرفتم. بارها به من و وکیلم گفتند که اینترنت قطع است و امکان درج پرونده نیست. مگر می‌شود هر وقت که مراجعه می‌کنیم اینترنت قطع باشد؟!
دستِ کارفرمایان برای به کار بردنِ انواع و اقسام ترفندها باز است. حتی کارفرمایانِ بنگاه‌های بزرگ و اسم و رسم‌دار نیز به راحتی از زیر بارِ پرداختِ حداقل حقوق کارگران طفره می‌روند. آنها که سودِ کلانی به جیب می‌زنند اما حاضر نمی‌شوند از این سود، سهمِ اندکی که قوانین به عنوان حق کارگر تعیین کرده را پرداخت کنند.
در «زمانه‌ی بی‌قراردادی» آدم‌ها به اشکال مختلف استثمار می‌شوند؛ کارفرما اگر دلش بخواهد بیمه می‌کند که البته بیشتر وقت‌ها نمی‌خواهد و نمی‌کند؛ اگر بخواهد حقوق‌ها را به اندازه‌ی افزایش مصوب سالانه زیاد می‌کند و اگر نخواهد، کارگران در اکثر مواقع هیچ چاره‌ای ندارند جز اینکه با «ندارم، ندارمِ کارفرما» بسازند و سکوت کنند.
