به نظر من در نهایت روزنامه‌نگاری و خبرنگاری به حیات خود ادامه می‌دهد، چراکه مردم به اطلاعات نیاز دارند تا بتوانند استقلال و قدرت انتخاب خود را حفظ کند. این قضیه شکل‌های گوناگونی به خود می‌گیرد. نهادهای کوچک خبری راه‌هایی برای بهبود و بقای خود پیدا می‌کنند.
استاد دانشگاه کلورادو گفت: اگرچه شاید «جوهری واقعی» از پدیده راست افراطی وجود نداشته باشد، اما در واقع ممکن است انگیزه‌ای کاملاً اقتصادی وجود داشته باشد که بتوانیم آن را شناسایی کنیم و این امر برآمده از امپریالیسم، سیاست نئولیبرالی، سرمایه‌گذاری خارجی و استراتژی‌های واگذاری سرمایه‌گذاری، ادامه خلع ید از جنوب جهانی است.
استاد بازنشسته دانشگاه میشیگان گفت: کمک‌های مالی و بسته‌های حمایتی گرچه از اهمیت بسیاری برخوردار هستند، اما تنها مرهمی کوتاه‌مدت هستند. نکته اصلی بازیابی اقتصادی پس از بحران فعلی است. به نظر می‌رسد که در بسیاری از کشورها، آنچه اهمیت دارد حفظ سرمایه یک کسب‌وکار است و نه ادامه حیات کسانی که با کار خود این حیات را ممکن کرده‌اند.
فیلسوف و نویسنده هندی گفت: چیزی که ما امروز از آن غافلیم، این است که مؤسساتی چون پارلمان، دانشگاه، دادگاه‌ها و پلیس که بر اساس آنها مفاهیم و نظریه‌های سیاسی خود را شکل می‌دهیم، بهره‌ای از اصل خرد نبرده‌اند.
امروزه، کارگران بیش از هر زمان دیگری یا اجزای فرعی سیستم‌های تکنولوژیک هستند یا سازوکارهای فنی جایگزین‌شان می‌شود یا صرفا در کار اصلاح این ماشین هستند. بگذارید رُک بگویم: درک کارگر در زمانه فعلی معادل است با اندیشیدن به کارگرهایی که از کار آنها را رها کرده است.
پرولتاریا مدت‌هاست که دیگر نیرویی پیشرو و رادیکال، مانند یک قرن پیش، نیست؛ نیرویی که نزاع برای نسخه‌ای رفاه‌محور از سرمایه‌داری صنعتی را رهبری می‌کرد. امروزه، طبقه بالقوه دگرگون‌شونده و رادیکالْ پریکاریا یا همان بی‌ثبات‌کارها بوده که در تمامی جهان در حال رشد هستند.
در جهان کاپیتالیستی قرن بیست و یکمی که به تکنولوژی خود می‌بالید قرار نبود، کرونا همان اثری را داشته باشد که «طاعون سیاه» داشت. این سوالی است که این روزها مردم از خود می‌پرسند؛ چرا در امان نیستیم؟
در شرایطی که شاهد افت قدرت خرید کارگران هستیم، دستفروشان بخش عمده‌ای از تقاضای بازار کار را نیز تامین می‌کنند.
تا زمانی چپ نتواند از نارضایتی بالقوه از سرمایه‌داری که در حال حاضر در جهان موجود است به نفع خود بهره گیرد، این ناخرسندی از مسیر اصلی‌اش منحرف می‌شود و مورد خیانت قرار می‌گیرد و بی‌هیچ فایده‌ای در سازوکار سرمایه‌داری جهانی ادغام می‌شود.
ایدئولوژی حاکم بر جهان از زمان فروپاشی دیوار برلین و حتی پیش از آن، پست‌مدرنیسم است. این آرایشی بود که نئولیبرالیسم می‌توانست از طریق آن به دولت‌های رفاه در جوامع غربی یورش ببرد و در عین حال چهره‌ای «انسانی»، «آزادی‌خواهانه» و «پیشرو» به خود بگیرد.
