آیا پزشکانی که برخی از آنها بیماران را مجبور می‌کنند پول را با گونی به مطب بیاورند و در عین حال، برخی از همین‌ها یا هم‌صنفان‌شان، سیاستگذاران و مجریان اصلی نطام درمان و سلامت کشور هستند، هرگز تن به اصلاحات بنیادین با هدف کاهش خدمات القایی خواهند داد؟!
در حال حاضر، نه تنها «آحاد مردم» آنگونه که قانون اساسی می‌گوید، از خدمات درمانی مناسب بهره‌مند نیستند، بلکه شاغلان و بیمه‌شدگان صندوق‌های بیمه‌ای نیز علیرغم پرداخت هزینه‌های درمان، مجبور به هزینه‌کرد اضافی برای بهره‌مندی از خدمات بهداشتی و درمانی هستند؛ در چنین اوضاعی‌ست که مزدبگیران به تکرار می‌گویند «نه به بیمه تکمیلی، نه به درمان پولی.»
بازنشستگان بارها اعلام کرده‌اند بیمه پایه را ارتقا دهید؛ ما نمی‌توانیم بعد از سی سال بیمه‌پردازی، هم برای بیمه تکمیلی پول اضافی بپردازیم هم پول دارو و درمان و سونوگرافی و فیزوتراپی و هزار عملیات پزشکی دیگر را از جیب خالی خود بدهیم. بازنشستگان بارها در بیانیه‌ها و اطلاعیه‌هایشان تاکید کرده‌اند: نه به بیمه تکمیلی!
مهدی اسفندیار بر این باور است که ایجاد هلدینگ درمان تامین اجتماعی به اهداف اولیه خود نرسیده و فقط با ایجاد موازی‌کاری، هزینه‌تراشی کرده است.
تحمیل هزینه به خانواده‌های کارگری و اعمالِ سیاست‌های غلط، موجب شده که به گفته فرامرز توفیقی، هزینه‌های درمان سبد خانوار در مهر امسال نسبت به مهر سال گذشته ۲۸.۳ درصد، افزایش قیمت داشته باشد.
رئیس انجمن صنفی کارگران معدن چادرملو از مصائب کارگرانِ مزدبگیر می‌گوید و تاکید می‌کند: ما کارگران چاره‌ای جز پرداختِ مبلغ اضافه به بیمه تکمیلی برای برخوردار شدن از خدمات درمانی نداریم چراکه اگر دچار بیماری شویم، نمی‌توانیم از پس هزینه‌های کمرشکن بربیاییم.
