زینب صباغ با اشاره به ویژگی سازها و اجرای بچه‌های مرکز بیست فراگیر در این جشنواره گفت: جدای از اینکه موسیقی زنده داشتیم، دست بچه‌ها سازهایی از جنس دورریختنی‌ها بود؛ مثلا سنگ‌ها را بهم می‌زدند، در تنگ ماهی شن ریخته بودند، چوب بهم می‌زدند، در بطری‌های دور ریختنی آب معدنی سکه و شن و ماسه ریخته بودند و روی قلک‌های سفالی کوزه می‌زدند.
مسئول مرکز فراگیر شماره ۲۰ کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با بیان اینکه سالن‌های تئاتر و سینما برای کودکان معلول آماده‌سازی نشده و بسیاری از بچه‌ها به دلیل نبودن مترجم یا زیرنویس، امکان استفاده از تئاترها را ندارند، گفت: بچه‌های این مرکز همه اهل جنوب شهر تهران‌اند و اغلب امکان پرداخت پول بلیت را ندارند. متاسفانه تاکنون از هنرمندانی دعوت کرده‌ایم تا بیایند و برای بچه‌ها حرف بزنند و امیدواری بدهند اما خیلی‌ها اولین سوال‌شان این بوده که «چقدر در نظر دارید به ما بپردازید؟»
