با ظهور برخی پلتفرم‌های مربوط به شبکه‌های اجتماعی از نیمه دهه ۱۳۹۰ و رشد تلفن‌های همراه هوشمند، نقش این پلتفرم‌ها در ارتقاء بازار کار ایران مشهود شد. انبوه واحدهای تولیدی خرد و متوسط، کسب و کارهای خانگی، مشاغل خرد خدماتی و واسطه‌ای بر بستر این شبکه‌ها گسترش یافتند.
زهرا کریمی موغاری معتقد است: در شرایطی که تصویر تهران و شهرهای دیگر از نظر فرسودگی بسیار تاثرانگیز است، دولت به سرمایه‌گذاری جهت توسعه زیرساخت‌ها که به شدت در اشتغال موثر است، تمایلی ندارد؛ حال آنکه این سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی به رونق فعالیت‌های اقتصادی آتی کمک شایانی می‌کند.
به نظر می‌رسد بیکاری ناشی از کرونا، تعداد زنان دستفروش متروی تهران را بیشتر کرده است؛ این درحالیست که خطر در پایتخت به شدت جدی است.
گرچه اصل ۲۹ قانون اساسی، برخورداری از تامین اجتماعی را به صراحت، حق یک یک افراد کشور می‌داند اما در بین این یک یک شهروندان کشور، حدود ۲ میلیون زن مثل مینا و زهرا هستند که از این «حق»، نصیبشان فقط یک «هیچ» است.
چرا نرخ مشارکت اقتصادی زنان ایرانی، علیرغم سطح بالای تحصیلات و مهارت‌ها، ۱۰ درصد از میانگین خاورمیانه پایین‌تر است و چرا هرچه زنان، تحصیلکرده‌تر و توانمندتر می شوند، هجوم‌شان به سمت اقتصاد غیررسمی و مشاغلی مانند دستفروشی بیشتر می‌شود؟!
