قصه من، قصه‌ای تکراری است؛ همه زنهایی که اینجا کار می‌کنند، روزگارشان مثل من است؛ یا همسر ندارند یا همسرشان کارگر از کارافتاده است یا معتاد است و نمی‌تواند خرجی بدهد. من چهار سال است که بار زندگی را یک تنه بر دوش می‌کشم؛ اوایل توی خانه خیاطی می‌کردم بعد دیدم درآمدی ندارد، زدم به دستفروشی.
سراغ سه گروه از کم‌درآمدترین اقشار کارگری رفتیم؛ گروه‌هایی که نه مشمول افزایش دستمزد سالانه هستند و نه امنیت شغلی تضمین شده دارند: کارگران خباز، کارگران ساختمانی و دستفروشان. هنوز تعداد زیادی از کارگران این گروه‌ها، حمایت معیشتی نگرفته‌اند و این نگرانی را دارند که با ثبت‌نام در سامانه، یارانه‌شان نیز قطع شود.
گرچه اصل ۲۹ قانون اساسی، برخورداری از تامین اجتماعی را به صراحت، حق یک یک افراد کشور می‌داند اما در بین این یک یک شهروندان کشور، حدود ۲ میلیون زن مثل مینا و زهرا هستند که از این «حق»، نصیبشان فقط یک «هیچ» است.
چرا نرخ مشارکت اقتصادی زنان ایرانی، علیرغم سطح بالای تحصیلات و مهارت‌ها، ۱۰ درصد از میانگین خاورمیانه پایین‌تر است و چرا هرچه زنان، تحصیلکرده‌تر و توانمندتر می شوند، هجوم‌شان به سمت اقتصاد غیررسمی و مشاغلی مانند دستفروشی بیشتر می‌شود؟!
علی طالبی (پژوهشگر حوزه تعاون) می‌‌گوید: نگاه جنسیت‌زده ما را به این سمت می‌برد که اگر یک زن در مترو کار کند، خانواده ممکن است برای دستمزد او احترام قائل باشد اما برای کاری که انجام می‌دهد، احترام قائل نیست به همین دلیل تعاونی‌ها می‌توانند تا حدی اعتماد به نفس زنان دستفروش را برگردانند.
معاون وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از فعالیت ۱۰ هزار تعاونی زنان در کشور خبر داد و گفت: در حال حاضر بیش از یک میلیون نفر عضو تعاونی‌های زنان هستند.
گزارش زیر نگاهی‌ست به دغدغه‌ها و مشکلات زنان دستفروش در مترو تهران. زنانی که بار سنگین تامین معاش خانوار بر دوش آنهاست.
