هدف از آفرینش انسان، زیستن است نه دانستن و آگاهی متفاوت از دانستن / دست یافتن به آگاهی سهل الوصول است و نیاز به سیر و سلوک، ذکر و چله نشینی ندارد؛ بلکه دقت و توجه لازمه‌ی آن است. سیر و سلوک و ریاضت برای درکِ روح و جان است.
در هستی خلل و فرج و فاصله نداریم. هستی پیوسته است و نمی‌توان گفت یک لحظه از خدا غافل شویم و بعد آگاهانه زندگی کنیم. انسان باید مسیر خود را انتخاب کند و انسان اصیل، انسانی است که هر لحظه آگاهانه زندگی کند.
همان طور که پیامبر اکرم نماز را تکنیکی برای فارغ شدن از چرخه‌ی تکراری زندگی بیان فرموده است، در مکاتب دیگر قرار دادن تخم مرغ شکسته بر روی چشم ها و یا تمرکز بر دیوار سفید، عاملی برای فارغ شدن از تکثر و تفرق است.
