شرکت‌های تامین نیروی انسانی خیلی از حقوق کارگران را به محاق می‌برند. شرکت‌هایی که معلوم نیست غیر از عایدی سود از حاصل دسترنج کارگران، وجودشان چه فایده‌ای دارد. در این میان حتی کارگران نهاد ریاست جمهوری هم حذف پیمانکاران را مهم‌ترین خواسته خود می‌دانند.
جواد محمدقلی‌نیا می‌گوید: برنامه‌ای که طی سال‌های ۸۵ تا ۸۹ در وزارت تعاون شکل گرفت بسیار قوی بود ولی مقاومت‌های شدیدی از سوی بخش دولتی برای واگذاری‌ها به بخش تعاون وجود داشت. ورود حساب‌نشده بخش تعاون به همه حوزه‌ها وجود داشت و در بسیاری از موارد، گلوگاه حقوقی و مشکل در زمینه تامین منابع مالی پیدا کردند. ورودهایی که از سوی بخش تعاون شد موجب شد تعاون و بخش خصوصی به ضدیکدیگر تبدیل شوند. هرکدام دیگری را غاصب فرض می‌کرد.
ابراهیم رزاقی با انتقاد از رویکرد اقتصادی دولت‌های سه دهه اخیر، تصریح کرد: در ایران، اقتصاد را حتی با همان اندازه نظارتی که در کشورهای نولیبرالی مثل ایالات متحده آمریکا اداره می‌شود، مدیریت نمی‌کنند.
فرج‌اللهی با اشاره به نظارت نیم‌بند نمایندگان تشکل‌های رسمی غیرمستقل کارگری، این مساله را عامل برداشت مکرر دولت‌های مختلف از سرمایه و عدم پرداخت سهم و بدهی‌شان به سازمان تامین اجتماعی دانست.
مجری طرح سنجش فساد، شرایط امروز ایران را با وقایع هفتم تیر سال 1360 شبیه می‌داند و توضیح می‌دهد که دولت‌های گذشته با تصمیماتشان چطور فساد را به شرایط وخیم امروز کشاندند. حسن عابدی‌جعفری توصیه می‌کند که دولت مردم را برای آغاز طوفان تحریم‌ها آماده کند و کارگروهی ویژه برای مبارزه با فساد در شرایط تحریم تشکیل دهد، چراکه اگر مردم درهم بکشنند، دولت خواهد شکست.
