خواسته‌ها مشخص است، در سطح کلان، اصلاح ماده ۱۳۱ قانون کار و در سطح خُردتر، اصلاح قانون تشکیل شوراها و آیین‌نامه‌ی انتخاباتی آن و تا زمانی که این اصلاحات به سرانجام نرسیده، کارگران صاحب تشکلهای قدرتمند و مستقل نخواهند شد.
نقشه راه، بدون تردید تشکل مستقل است و باید از همه امکانات و ظرفیت‌های موجود برای بهبود سطح زندگی کارگران استفاده کرد؛ حتی از همان امکانات ناقص فصل ششم قانون کار، حتی از همان «فقطِ محدود کننده»!
حسین اکبری، فهرست مطالبات کارگران از دستمزد تا حق تشکل و اصلاح قانون کار را برمی‌شمارد و در مورد هریک توضیحاتی ارائه می‌دهد؛ اینکه این مطالبات چگونه و در چه نقطه‌ای از تاریخ دهه‌های گذشته ظهور کرده‌اند و چه رابطه‌ای با یکدیگر دارند، موضوع بسیار مهمی است.
حسین حبیبی، حق تشکل‌یابی کارگران و آزادی برخورداری از این حق را حق‌الناس می‌داند؛ این حق برعهده دولتی‌ها و کارفرمایان است.
رئیس شورای عالی تشکلهای کارگری مخابرات ایران در نامه‌ای به مدیر کل کار، تعاون و رفاه اجتماعی استان اصفهان تصریح کرد که بر اساس قانون کار، کارفرما موظف است شرایط ایجاد تشکلهای کارگری را فراهم کرده و نظر وی در ایجاد آن موثر نیست.
