احمد رضاخواه معتقد است که فرم‌های موسیقی ایرانی از دوران قاجار به بعد فراموش شده‌اند. او می‌گوید: موضوع مهمی که در موسیقی ایرانی مورد غفلت قرار گرفته و جای کار بسیار دارد، دورهای ریتمیک است که در آلبوم جدیدم به روی آن کار کرده‌ام.
در میان دستگاه‌ها و گوشه‌های متعدد موسیقی ایرانی، «تصنیف» و «چهار مضراب» برای مخاطبان عام شناخته شده‌تر است. چهار مضراب اصطلاحی است که در موسیقی سنتی ایرانی کاربرد بسیاری داشته است و آثار متعددی بر اساس آن تولید شده‌اند که نام بزرگان موسیقی را پای خود دارند. به طور کلی چهارمضراب برای توصیف قطعات یا گوشه‌هایی به کار می‌رود که ضرب و ریتم مشخصی دارند.
سماع‌حضور، یکی از موسیقی‌دانان عصر قاجار، شخصیت جالب توجهی داشته است. او برای کم کردن انعکاس زیاد صدای سنتور و جلوگیری از مخلوط شدن و درهم آمیختن صدای سیم‌ها، عادت داشته روی ساز دستمالی بیندازد تا صدای آن مطلوب‌تر شود. او پیش از نواختن سنتور وضو می‌گرفته زیرا موسیقی را نوعی عبادت می‌دانسته است.
