نگاه بنگاهی و کاسبکارانه به مقوله‌ی آموزش که معلم را از همه حقوق شغلی خود محروم می‌سازد و روابط کارِ معلم- کارفرمای آموزشی را بدون هیچ سنخیت و شباهتی به روابط کارِ کارگر فصلی- کارفرمای بخش خصوصی تقلیل می‌دهد، حدود ۲۰۰ هزار نفر از معلمان کشور را تبدیل به کارگرانی ساده کرده که حتی حق سنوات و اضافه کار و طبقه‌بندی مشاغل و همچنین امید به بازنشستگی ندارند.
برای اثباتِ «گران اداره شدن آموزش و پرورش» نیاز به چند مولفه و شاخص ارزیابی داریم؛ این شاخص‌ها را اینگونه تعریف می‌کنیم: میزان سرانه دانش‌آموزی در ایران و مقایسه آن با متوسط جهانی، سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی و در نهایت، نرخ رشدِ خصوصی‌سازی آموزش. این شاخص‌ها نشان می‌دهند که نه تنها آموزش و پرورش، گران اداره نمی‌شود بلکه ما در خصوصی‌سازی آموزش بسیار تند رفته‌ایم.
