وقتی یک شبکه‌ی سودآور و پرپول مثل یک اختاپوسِ هزارپا در همه ارکان روابط کار، در همه شرکت‌ها و وزارتخانه‌ها، خیلی راحت جای پای خود را باز کرده و رشد کرده است، چطور می‌توان قبول کرد که به صرف یک بیانیه یا یک سخنرانی در صحن علنی مجلس بساط پیمانکاران برچیده خواهد شد؛ آیا به راستی منافع مشترک خیلی‌ها در بودنِ همین شرکت‌های پیمانکاری نیست؟!
با گسترش تعدیل ساختاری و خروج مناطق آزاد و ویژه اقتصادی از شمول قانون کار، عسلویه که روزگاری نه چندان دور، بهشت نفتی‌ها بود و کارگران متخصص برای برخورداری از زندگی بهتر و تامین آینده به آنجا می رفتند، تبدیل به کلونیِ شرکت‌های پیمانکاری شد؛ کارگر متخصص و نفتی که پیشترها، هم امنیت شغلی داشت و هم از بهترین مزایای مزدی برخودار بود، در روند قانون‌زدایی به «کارگر پروژه‌ای» تبدیل شد.
انتقاد از عملکرد پیمانکاران، هر روز از بلندگوهای مختلف به گوش می‌رسد؛ نمایندگان مجلس بارها به این مساله اعتراض کرده‌اند؛ اما مشخص نیست این اعتراض چه زمانی قرار است از یک گفتمان انتقادیِ صرف خارج شود و جامه‌ی عملگرایی به تن کند؛ مشخص نیست نمایندگان که گاه و بیگاه به حضور پیمانکاران معترض می‌شوند، چه برنامه زمانی مشخص و نقشه راهی برای حذف پیمانکاران در مناطق آزاد و ویژه اقتصادی و به خصوص پارس جنوبی دارند؟ آیا روزی «نفت» از سیطره پیمانکاران خارج می‌شود؟!
