یاسر خاسب می‌گوید: مدیران و مسئولان دل‌شان نمی‌خواهد تئاتر فیزیکال قوت بگیرد و برای خودش جایگاهی داشته باشد که مانند نهالی آرام آرام رشد کند تا به درختی تنومند تبدیل شود؛ برای همین پول و سرمایه و بودجه سراغ کارهای آسان و راحتی می‌رود که اسمش را گذاشته‌ام «تئاتر نشسته».
تکیه‌دولت را نخستین تماشاخانه ایران دانسته‌اند. گرچه تا سال‌ها، اینجا فقط محلی برای اجرای تعزیه بود و آغاز اجرای تئاتر به مفهوم امروزی را در ایران، از ۱۰ سال بعدش حساب می‌کنند. اما با نگاهی به سفرنامه‌های برخی ایرانیان به غرب، می‌توان ردپایی از آشنایی ایرانیان با سالن‌ها و نمایش‌های غربی پیدا کرد؛ ردپایی بسیار قبل‌تر از ساخت تکیه دولت.
صدرالدین زاهد که پس از نزدیک به چهار دهه به ایران بازگشته، درباره انتخاب «افسانه ببر» داریو فو می‌گوید: شخصا معتقدم فرهنگ همیشه باید از آن چیزی که در جامعه است، تغذیه کند اما ده قدم جلوتر. در نتیجه همیشه در کارم این موضوع را لحاظ می‌کنم.
