محسن حسینی با تاکید بر اینکه نباید مبدا زمانی تئاتر خصوصی ایران را چند سال اخیر بدانیم، پیشینه این سالن‌ها را حدود نود سال پیش و با راه‌اندازی سالن خورشید گراندهتل دانست و به مرور تاریخچه فعالیت تئاترهای خصوصی از آن زمان تا امروز پرداخت.
مرجان قمری که چند سالی است در تئاتر آزاد یا آنچه که خود «تئاتر کمدی شبانه» می‌خواند فعال است، مهم‌ترین مشکل این حوزه را نبود حمایت دولت، حساسیت‌های بالا و ممیزی‌های بسیار نسبت به تئاتر آکادمیک، عدم پذیرش تئاتر کمدی شبانه از سوی اداره‌کل هنرهای نمایشی و ضرورت وجود فیلترهایی برای ورود هنرمندان به این تئاتر می‌داند.
لاله‌زار سال‌هاست که دیگر نشانی از یک مکان فرهنگی ندارد اما هنوز علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ چشم امید از احیای این خیابان پرخاطره به عنوان یک محور فرهنگی نبسته‌اند و حتی مدیران هم صحبت از احیای این خیابان می‌کنند؛ اما نوک پیکان بیش از هرکس و هر نهادی، به سمت چه کسی است؟ اصلا لاله‌زار محفل کدام تئاترها بود و چه تاریخی را پشت سر گذاشته که آنقدر اهمیت پیدا می‌کند؟
