میثم یوسفی با تاکید بر اینکه بعد از یک سال آزمون و خطا ضروری است به یک تصمیم قطعی، عاقلانه و منطقی در مدیریت کلان فرهنگی برسیم تا از این سردرگمی‌ها و تصمیم‌های آنی رها شویم، گفت: امیدوارم واقعا گوش شنوایی برای این حرف‌ها که از دل پر خون ما می‌آید، باشد. در این یک سال، وعده زیاد شنیدیم اما امیدوارم فاصله حرف تا عمل کم شود.
یاسر خاسب می‌گوید: مدیران و مسئولان دل‌شان نمی‌خواهد تئاتر فیزیکال قوت بگیرد و برای خودش جایگاهی داشته باشد که مانند نهالی آرام آرام رشد کند تا به درختی تنومند تبدیل شود؛ برای همین پول و سرمایه و بودجه سراغ کارهای آسان و راحتی می‌رود که اسمش را گذاشته‌ام «تئاتر نشسته».
مجید سرنی‌زاده می‌گوید: در جایی مانند هرمزگان نمایش فیزیکال در خون و رگ مردم محلی است. در خیابان‌ها و فضاهای عمومی شهرهایش می‌توانید یک آئین بومی را به مثابه نمایشی فیزیکال ببینید که برای یک مراسم عروسی برپا می‌شود، یا حتی عزاداری‌های جنوب کشور هم به شکل آئین‌هایی از سوگواری است که مبتنی بر حرکات و چرخش بدن است. اگر از تمرکزگرایی فاصله بگیریم، شاید بتوانیم زمینه‌های توانمندی سایر نقاط ایران را به غیر از پایتخت، در حوزه‌های جدید تئاتری پیدا کنیم.
