کارگردان و بازیگر «داماهی»، این مونولوگ را قصه قُرُق‌شکنی دریای مردمان استان هرمزگان خواند که به دست چینی‌ها گرفته شده و گفت: وقتی مسئولان و تصمیم‌گیران کشور، پای نمایش‌هایی این چنینی بنشینند می‌توانند بدون هیچ گاردی بفهمند درد مردم واقعا چیست و مردم از آنها چه می‌خواهند و چه انتظاری دارند؟
پوریا گلستانی درباره یکی از دلایل دوری تئاتر امروز ما از مشکلات و دغدغه‌های جامعه، می‌گوید: عده‌ای دور هم جمع می‌شوند و برچسبی روی خودشان می‌زنند که «ما تئاتری هستیم»؛ در حالی‌که باید رفت در جامعه، دید و زندگی کرد. آسیب این است که خودمان را یک کلونی از تعدادی آدم خاص می‌کنیم که انگار تافته جدابافته‌ای از بقیه جامعه هستیم.
شهرام زرگر از نسبت تئاتر با جامعه امروز، غیبت مردم عادی و دیالوگ‌هایشان در متون نمایشی دو دهه اخیر، اعتقاد به عدم کفایت متن از سوی نمایشنامه‌نویسان نسل جدید و... می‌گوید.
عطایی‌فر با تاکید بر اینکه در کنسرت تئاتر «مرگ گرم» برای سال ۱۴۰۰ اتفاقی را پیش‌بینی می‌کند و از آن حرف می‌زند که از مسئولان می‌خواهد جلویش را بگیرند، این اتفاق را «خودکشی» خواند و گفت: همین چند روز پیش، اتفاقی برای یکی از مجریان مطرح سابق صداوسیما رخ داد که ظاهراً خودکشی است. باید فکری به حال انزوای مردم کرد، باید برای معیشت مردم، فقر مردم و معضلات مردم فکری کرد.
لیلی عاج با بیان اینکه بسیاری از ما در تولید تئاتر مستندی که جذاب باشد، ناچاریم هر آن‌چیزی را که از تحقیقات و داکیومنت داریم، با یک نخ داستانی که زائیده تخیل نویسنده است بهم وصل کنیم، گفت: بنابراین نمی‌توانم بگویم آنچه در تئاتر اتفاق می‌افتد یک مستند صرف و محض است. اما می‌توانیم بگوییم بر اساس اتفاق‌های واقعی جمع‌آوری شده‌اند و برش‌هایی را از مستند دارند.
