آنگونه که خودشان می گویند؛ شناسنامه داشتن، تنها آرزوی آنان است، مردمانی که تنها یک چیز می‌خواهند، "شناسنامه". چرا که نداشتنش به منزله محرومیت از تمام خدمات اجتماعی است.
بسیاری از زنان ساکن در حاشیه شهر، روستاها و حتی مرکز شهرهای سیستان و بلوچستان در زمره زنان سرپرست خانواری قرار می گیرند که بار زندگی را بر شانه‌های شان می‌کشند و فرزندان خود را با چنگ و دندان حفظ کرده‌اند. با توجه به مشکلات موجود در استان، پدیده ای به نام زن سرپرست خانوار در مناطق مختلف به وفور مشاهده می‌شود و تمام این زنان به دنبال احقاق حق و یا تامین معیشت خانواده های شان هستند.
بی‌شناسنامه‌ها اگر کاری گیر بیاورند، دستمزدش را به صورت نقدی و بسیار ناچیز دریافت می‌کنند؛ با این دستمزدهای کم، اتاقک‌های اشتراکی در حاشیه‌ی شهرها اجاره و با نان، شکم خانواده را سیر می‌کنند؛ حالا با طرحِ کارت نان برای این گروه چه فکری می‌شود؟
زهره صیادی از وضعیت دشوار بی‌شناسنامه‌ها در سیستان و بلوچستان می‌گوید.
«سالم» از یک پدر افغانستانی و مادر ایرانی متولد شده، اما از شناسنامه محروم شده و الان یک کارگر ساختمانی در بیرجند است.
