رسول حق‌شناس با تاکید بر اینکه استفاده از تئاتر درمانی، یک مساله مقطعی نیست، خاطرنشان کرد: افرادی مانند پیتر بروک، یرژی گروتفسکی و دیگران و در بحران‌های جهانی از جنگ جهانی اول گرفته تا رکود اقتصادی امریکا و فروپاشی بلوک شرق از تئاتر درمانی کمک گرفته‌اند. اما در ایران حتی در بحرانی‌ترین شرایط به آن پرداخته نشده است؛ برای اینکه اصلِ فرهنگ در اولویت چندم است.
از شروط بازگشایی مجموعه‌های نمایشی، استفاده از تنها ۵۰ درصد ظرفیت سالن و همچنین رعایت دقیق پروتکل‌های بهداشتی بود. با وجود این، به نظر می‌رسد هنوز بخش بزرگی از جامعه تئاتربین، کرونا در محیط بسته سالن تئاتر را یک تهدید برای خود تلقی می‌کنند.
روح‌الله جعفری با اشاره به دستورالعمل‌های بهداشتی که برای بازگشایی سالن‌های تئاتر از ابتدای تیر صادر شده، گفت: پیش‌بینی من از اجرایی شدن موفق این اطلاعیه متاسفانه منفی است و پیش از شروع هم، می‌توان حدس زد که منجر به شکست است. چون با کلی‌گویی نمی‌توان سلامت و جان مردم را حفظ کرد و دولت چاره‌ای جز دادن اطلاعات دقیق و روی آوردن به آموزش و بهره‌گیری از نظر دل‌سوزان، هنرمندان و پژوهشگران و اساتید مجرب ندارد.
علی شمس می‌گوید: تصور می‌کنم درصورت بازگشایی سالن‌های تئاتر، اگر قرار به رعایت پروتکل‌ها باشد از نظر اقتصادی صرفه‌ای ندارد. کما اینکه بدنه تئاتر رسمی کشور را هم تماشاگرانی تامین می‌کنند که از قشر فرهیخته و فرهنگی جامعه‌اند و دست بر قضا از سایر طبقه‌های اجتماع و مردم، کرونا را جدی‌تر می‌گیرند. برای همین وجوه مسئله از دو سمت بغرنج می‌شود؛ یکی از منظر اقتصادی این سوال را پیش می‌آورد که آیا تمرین و اجرای یک اثر در چنین شرایطی صرفه دارد؟ و دیگری اینکه آیا تماشاگر به وضعیت بهداشتی سالن اعتماد می‌کند که بیاید و تئاتر تو را ببیند؟
