ابراهیم کهندل‌پور می‌گوید: موسیقی در اقوام دیگر به طبقات پایین جامعه تعلق داشته و قشقایی‌جزو معدود طوایف ایرانی و شاید تنها قومی‌ست که خان‌ها و ایلخان‌های آن علاوه بر آنکه در موسیقی دستی بر آتش داشته‌اند از نوازندگان طبقات پایین‌تر حمایت می‌کرده‌اند. حتی خان‌های قشقایی برای عاشیق‌ها مقرری تعیین کرده بودند تا آنها کار دیگری جز موسیقی انجام ندهند.
سرپرست گروه یاغلیق می‌گوید: برای کشف استعدادها و صداهای خوب در میان عشایر بسیار جستجو می‌کنم؛ زیرا زنان عشایری که در چادر زندگی می‌کنند صداهای بسیار خوبی دارند. اگر این استعدادها پا به عرصه فعالیت بگذارند موسیقی منطقه ما به جایگاهی که باید، می‌رسد.
ساناز نامداری می‌گوید: زمانی که با دیگر دوستان تصمیم گرفتیم گروه بانوان را راه‌اندازی کنیم نزد چند تن از اساتید رفتیم و با آنها درباره تصمیمان صحبت کردیم تا از آنها راهنمایی بگیریم. به آنها گفتیم قرار است خودمان که همگی خانم هستیم به فعالیت‌های اجرایی بپردازیم و تنها در زمینه آهنگ‌هایمان از آنها کمک می‌خواهیم. آنها گفتند کار شما به نتیجه نخواهد رسید زیرا یک زن هرگز نمی‌تواند در چنین فعالیت‌هایی موفق باشد. اتفاقا آن حرف‌ها باعث شد با انگیزه بیشتر فعالیت‌هایم را ادامه دهیم.
پروین بهمنی با ذکر خاطره‌ای درباره علاقه زنده‌یاد نورعلی برومند به خودش می‌گوید: آن زمان که به اتفاق خانواده در شیراز زندگی می‌کردیم، زنده‌یاد نورعلی خان برومند که از دوستان پدربزرگم بود به ایل می‌آمدند. با آنکه ایشان چشم‌هایشان مشکل داشت و نابینا بودند، اما از میان بچه‌های هم سن و سالم، مرا انتخاب کردند. ایشان که فرزندی نداشت تا آن حد به من علاقه نشان می‌داد که از پدرم خواست مرا به عنوان بچه‌اش به او بسپارد تا همراهش به تهران بروم، اما خانواده‌ام نپذیرفتند.
