نویسنده کتاب «روند دگرگونی ادبیات نمایشی زنان ایران از ۱۲۸۹ تا ۱۳۵۷» می‌گوید: کار مدیر و مسئولان گوناگون، ایجاد زمینه و بستر مناسب به منظور ایجاد پیوستگی بین پژوهش‌های انجام شده در حوزه ادبیات نمایشی زنان است. به نظرم آنچه باعث ترس برخی مدیران می‌شود، ترس از نگاه رادیکال ضد مرد در این متن‌هاست؛ که به جرات همین جا می‌گویم این نگاه در این متن‌ها به صورت غالب وجود ندارد.
انتشارات روشنگران برای سومین سال متوالی در فرانکفورت حاضر نمی‌شود. وقتی مرا سرگردان نگه می‌دارند و هیچ‌کدام از دلایل محدود شدن کتاب را نمی‌گویند که این محدودیت‌ها در قانون نیست؛ دیگر چه انگیزه‌ای می‌ماند؟
بیضایی از زمان نوشتن نخستین نمایشنامه‌هایش تاکنون تلخ‌تر شده. این جامعه ما بود که او را تلخ کرد / چیزی که بیضایی همیشه از طرف گروه‌های مختلف بابتش مورد غضب قرار گرفت؛ «اتهام جامعه‌ستیزی» بود.
