ابن رشد، علامه‌ی اندلسی دورۀ قرون وسطی، تأثیر قابل‌توجهی بر جهان غرب گذاشت و به شکل‌گیری رشته‌های پزشکی و فلسفه در غرب کمک کرد. او در دو قرن بعد از مرگش در دانشگاه‌های اروپا هم پیروانی داشت و هم دشمنانی که می‌خواستند آثار تفکر او را پاک کنند.
محمد زارع شیرین کندی (مترجم آثار فلسفه و مدرس) می‌نویسد: در ملاقاتی که با شاخص فلسفه اکسیستنس، فیلسوف آلمانی مارتین هیدگر داشتم، صحبت از فلسفه وجودی صدرایی اسلامی و ربط یاعدم ربط آن با فلسفه ایشان شد. گفتگو زیاد بود. نتیجه این که ربطی بین فلسفه ایشان با فلسفه وجودی صدرایی نیست…فلسفه وجودی صدرایی پدیده‌ای است صد در صد اسلامی…فلسفه وجودی صدرایی بدون ربط با حضرت باری و سیلان وجود ناشی از قدرت وی نه معنایی دارد و نه بقایی، در صورتی که در فلسفه اکسیستنس هیدگر، آنچه وجود ندارد ربط و پیوند با خداست.
حسین بکایی با برشمردن سه ستون اندیشه تشیع، خرد ایرانشهری و حکمت صدرایی، به عنوان ستون‌های اندیشه در ایران پس از اسلام، برقراری تعادل خردورزانه در عرصه عقل عمومی و سیاست‌ورزی را، مایه رشد و تثبیت ایران و خردگرایی در ایران، می‌داند.
