بوسیدن روی ماه، به سوی درام نرفته است

ایلنا - تبریز: کارگردان فیلم بوسیدن روی ماه گفت: این فیلم به رغم آنکه ظرفیتی علیحده برای تبدیل شدن به یک اثر دراماتیک را داشت اما به این سو نرفته است.

به گزارش خبرگزاری ایلنا از تبریز، همایون اسعدیان در نشست نقد و بررسی تازه ترین اثر سینمایی خود در میان شهروندان تبریزی و علاقمندان سینما به پرسش های آنان پاسخ گفت. کیوان کثیریان منتقد سینمایی و سردبیر چند نشریه سینمایی نیز در این نشست او را همراهی کرد.

وی در پاسخ به این اظهار نظر که " این فیلم می توانست واجد همه ویژگی های یک اثر به لحاظ درام" باشد گفت: سعی شده است در فرایند فیلم از بازی ناشیانه با احساسات مخاطب پرهیز شود و هر چه بیشتر براساس موقعیت های تلخ و واقعی این حس به مخاطب القا شود.

همایون اسعدیانتاکید کرد: ما نمی خواستیم با افزوذن موسیقی و حتی طول دادن صحنه های دارم احساسات مخاطب را به بازی بگیریم.

کیوان کثیریان، منتقد سینمایی نیز در این خصوص اظهار کرد: فیلمساز براساس موقعیتی که در فیلم ایجاد شده است در تلاش برای انتقال احساس به مخاطب است و از کوشش های مصنوعی در این راستا دوری کرده است.

یکی از حاضران در نشست، با طرح این مساله که "پوست اندازی و نو نوار شدن ساختمان ستاد معراج شهدا به گونه ای بارز در بدنه فیلم طرح شده است" از کیوان کثیریان خواست که این مساله را بیشتر توضیح دهد.

او نیز با بیان اینکه برخوردهای مکانیکی در فیلم مشهود است افزود: آقای فیض فردی است که درکی از جنگ به معنای اخص آن ندارد. برخورد آنان با خانواده های شهدا یک رابه صرفا اداری و منضبط است. آنان از جنگ تحمیلی صرفا بقایایی را به ارث برده اند که محصول فرایند تاریخی و اجتماعی کشور است.

اسعدیان نیز در پاسخ این پرسش گفت: این دسته از مدیران اصولا ضدیتی با گذشته ندارند. اما درکشان از این نسل محدود است. نسل قبلی مدیران ستاد معراج شهدا افرادی بودند که با خانواده های شهدا ارتباط خوبی داشتند و فردی مانند آقای مصطفوی (با بازی مسعود رایگان) حتی با خانوده های شهدا رفت و آمد دارد.
وی اضافه کرد: آنان در متن جنگ حضور داشتند و اهمیت میراث شهدا را درک می کنند. این درحالی است که نسل جدید درکی از آن گذشته ندارند و صرفا به یک پروسه اداری عادت کرده اند.

اسعدیان همچنین در پاسخ به پرسش یکی از حاضران در جمع که چرایی حضور اعضای خانوده احترام السادات و پرداخت به آن را مورد سوال قرار داده بود گفت: این مبتنی بر این مساله بود که می خواستیم نشان دهیم خانواده احترام السادات خانواده ای است که همه طیف افراد حضور دارند.

وی ادامه داد: این نوعی رنگ آمیزی است تا نشان داده شود او فرزندانش را در کنار خود دارد ولی فروغ تنها پسرش در خارج از کشور زندگی می کند.این پرداخت به خانواده است و قرار هم نیست که حتما ضرورت معنایی ایجابی در متن فیلم داشته باشد. شاید با نبودشان اتافقی نمی افتاد اما حالا دستکم می دانیم که او دختران و پسرانی دارد با چنینی مشخصات و رنگ آمیزی ای.

اسعدیان این عده را شناسنامه احترام السادات و جغرافیای زندگی آنان یاد کرد و افزود: این مستاله عرفی است و گمان نمی کنم این موردی اضافی در فیلم باشد.