خبرگزاری کار ایران

پیام روز جهانی تئاتر در سال ۲۰۱۴ به قلم «برت بایلی» منتشر شد

asdasd
کد خبر : ۱۵۲۰۷۳

در این دوره که میلیون‌ها نفر در مبارزه برای زنده ماندن هستند، زیر فشار رژیم‌ها و سرمایه‌داری غارتگر قرار دارند، احساس تضاد، تنگدستی و تنگنا می‌کنند، در خلوتمان توسط سرویس‌های سرّی مورد تاخت و تاز قرار می گیریم و سخنانمان توسط دولت‌های مداخله گر سانسور می شوند، ما مجبور هستیم که چه احساسی از خود بروز دهیم؟

ایلنا: پیام روز جهانی تئاتر در سال ۲۰۱۴ به قلم ”برت بایلی” هنرمند تئاتر آفریقای جنوبی منتشر شد.

به گزارش ایلنا، از سال ۱۹۶۱ و به پیشنهاد انستیتو بین المللی تئاتر، حالا پنجاه و یک سال پیاپی است که هر ساله روز جهانی تئاتر در تاریخ ۲۷ مارس جشن گرفته می‌شود. انستیتو بین المللی تئاتر یک نهاد غیردولتی فعال در زمینه هنرهای اجرایی است که از ۱۹۴۸ توسط سازمان یونسکو بنیان گذاشته شده است.

به گزارش سایت ایران تئاتر، یکی از آیین های همیشگی روز جهانی تئاتر، انتشار پیام سالانه این روز است که هر سال توسط یکی از صاحب نظران و هنرمندان عرصه تئاتر نوشته می‌شود و به روال، به تاثیرات تئاتر در عرصه بین‌المللی اختصاص دارد. این روز در بیش از یکصد کشور دنیا جشن گرفته می شود و پیام آن توسط فعالان سرشناس تئاتر در هر کشور قرائت می شود.

ادوارد آلبی، آگوستو بوال، جین کوکتو، آرتور میلر و پابلو نرودا، از جمله افرادی بودند که پیام روز جهانی تئاتر را نوشته‌اند. از سال ۲۰۱۰ تاکنون به ترتیب «جودی دنچ»، بازیگر سرشناس تئاتر، تلویزیون و سینمای انگلیس، «جسیکا کاوا»، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر، «جان مالکوویچ» بازیگر سرشناس تئاتر، تلویزیون و سینمای آمریکا و «داریو فو»، هجوپرداز شهیر ایتالیایی و برنده جایزه نوبل، پیام روز جهانی تئاتر را منتشر کرده اند.

پیام امسال را «برت بیلی» نمایشنامه نویس، طراح و کارگردان اهل آفریقای جنوبی منتشر کرده است.

برت بیلی هنرمند اهل آفریقای جنوبی نمایشنامه نویس، طراح، کارگردان، سازنده دکور و کارگردان هنری مراسم «میهمانی جهان سوم» است. او در کشورهایی همچون آفریقای جنوبی، زیمباوه، اوگاندا، هاییتی، جمهوری دموکراتیک کنگو، انگلستان و همچنین اروپا کارهایی انجام داده است. نمایش های ساختارشکن و تحسین برانگیز وی که همواره عوامل محرک در دنیای پسااستعماری را مورد کندوکاو قرار می دهد، شامل بابای گنده؛ ایپی زامبی است؟، مامبو جامبوی من، مده آ و ارفیوس است. از جمله کارهای چیدمان وی می توان به «مستندات گروه اول و دوم» اشاره کرد.

آثار او در نقاط مختلف اروپا، استرالیا و آفریقا کار شده و جوایز متعددی را به خود اختصاص داده است. از جمله مدال طلای طراحی در چهارساله پراگ(۲۰۰۷). او در سال ۲۰۱۱ رئیس هیأت داوران چهارساله پراگ هم بوده و در سال ۲۰۱۳ در مسابقه «موسیقی تئاتر اکنون» متعلق به موسسه بین المللی تئاتر عضو هیأت داوران بوده است.

او همچنین در سال ۲۰۰۹ کارگردانی مراسم افتتاحیه نمایشگاه «قله جهانی فرهنگ و هنر» در ژوهانسبورگ را به عهده داشته و در فاصله سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ نیز برپایی مراسم افتتاحیه جشنواره بین اللملی هنری هراره نیز برعهده او بوده است. وی از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ مسؤول برگزاری تنها جشنواره عمومی هنری به نام «متعفن کردن شهر» در کیپ تاون آفریقای جنوبی بوده

است.

هر جایی که جامعه انسانی وجود دارد روحیه شور و شوق مهارناپذیری از اجرا آشکار می شود. زیر درختان در دهکده های کوچک و روی سن هایی با تکنولوژی بالا در پایتخت های جوان جهان، در سالن های مدارس و در مزارع و معابد، در محله های فقیرنشین(زاغه ها) در میادین شهری، مراکز اجتماعی و زیرزمین های درون شهری، مردم یکدیگر را برای برقراری رابطه صمیمانه در جهان پر از ریا و تزویر فرا می خوانند، جهانی که ما برای بیان پیچیدگی انسانی، تنوع و ضعف خودمان در برنامه زندگی، نفس کشیدن و سر دادن صدا، ایجاد می کنیم.

ما جمع می شویم تا گریه کنیم و به خاطر بیاوریم، بخندیم و فکر کنیم، بیاموزیم و تائید کنیم و تصور کنیم. جمع می شویم تا از مهارت های فنی شگفت زده شویم و خدایان را مجسم کنیم. تا نفس جمعی مان را در ظرفیتمان برای زیبایی و همدردی و شگرفی به کار گیریم. برای جشن گرفتن سرمایه های فرهنگی مختلف مان و برای از بین بردن مرزهایی که در میان ما ایجاد شده اند.

هرجایی که جامعه انسانی وجود دارد، روحیه شور و شوق مهارناپذیر از اجرا آشکار می شود. تولد جامعه، همین اجتماع است که نقاب ها و پرسش های سنت های مختلف مان را پوشش می دهد. همین اجتماع است که زبان ها، ریتم ها و حرکات مان را بر دوش می کشد و یک فضا را در میان مان پاک و شفاف می کند.

و ما هنرمندانی هستیم که با این روحیه باستانی کار می کنیم، احساس می کنیم که ناچار هستیم آن را از میان قلب هایمان، ایده هایمان و بدن هایمان برای آشکار کردن حقایق مان در همه اسرار درخشنده شان، عبور دهیم.

اما در این دوره که میلیون ها نفر در مبارزه برای زنده ماندن هستند، زیر فشار رژیم ها و سرمایه داری غارتگر قرار دارند، احساس تضاد، تنگدستی و تنگنا می کنند، در خلوتمان توسط سرویس های سرّی مورد تاخت و تاز قرار می گیریم و سخنانمان توسط دولت های مداخله گر سانسور می شوند، در جنگل ها همه چیز در حال نابود شدن هستند، گونه ها در حال ریشه کن شدن هستند و اقیانوس ها پر از سم می شوند: ما مجبور هستیم که چه احساسی از خود بروز دهیم؟

در این دنیای پر از قدرت های نابرابر، که نظم های برتری جویانه مختلف سعی در معتقد کردن ما برای قبول این نکته دارند که یک ملت، یک نژاد، یک جنسیت، یک اولویت جنسی، یک دین، یک ایدئولوژی، یک چارچوب فرهنگی نسبت به بقیه برتر می باشد، آیا واقعا اصرار بر اینکه هنرها بایستی از سوی برنامه های اجتماعی از محدودیت خارج شوند، قابل دفاع کردن است؟

آیا ما که هنرمندان صحنه و سن در تئاتر هستیم، به تقاضاهای عقلانی بازار محدود می شویم، یا با جدیت برای کسب قدرتی هستیم که بتوانیم: یک فضا را در قلب ها و ذهن ها پاک کنیم، مردم را اطراف خود جمع کنیم، به آنها الهام بخشیم، آنها را مجذوب و آگاه سازیم و دنیایی از امید و همکاری با آغوش باز را ایجاد کنیم؟

نرم افزار موبایل ایلنا
ارسال نظر
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    اخبار از پلیکان
    تمامی اخبار این باکس توسط پلتفرم پلیکان به صورت خودکار در این سایت قرار گرفته و سایت ایلنا هیچگونه مسئولیتی در خصوص محتوای آن به عهده ندارد
    اخبار روز سایر رسانه ها
      اخبار از پلیکان
      تمامی اخبار این باکس توسط پلتفرم پلیکان به صورت خودکار در این سایت قرار گرفته و سایت ایلنا هیچگونه مسئولیتی در خصوص محتوای آن به عهده ندارد
      پیشنهاد امروز